Ik woonde alleen in een arm dorp in Oaxaca, zonder man, zonder kinderen, zonder naaste familie.
Ik heb mijn hele leven in de korenvelden gewerkt en op de markt verkocht. Ik spaarde elke peso om te overleven.
Dit jaar vond ik op een regenachtige avond een verlaten baby bij de ingang van een klein kerkje.
Het was nog steeds gewikkeld in een oude, natte deken en huilde.
Niemand wilde het meenemen, dus deed ik het maar.
Ik noemde hem Diego, in de hoop dat hij een verlicht leven en een mooie toekomst zou hebben.
Het is al moeilijk genoeg om een kind op te voeden dat niet jouw bloedlijn heeft. Maar als je ze in armoede opvoedt, is dat nog moeilijker.
Ik leende geld van de buren en vroeg zelfs een lening aan bij de Sociale Welzijnsbank om zijn eten, melk en schoolspullen te betalen.
Er waren dagen dat ik alleen tortilla’s met zout at, zodat hij net als andere kinderen een nieuw schrift kon hebben.
Diego groeide op als een intelligente, gehoorzame en gereserveerde man.
Hij noemde me nooit ‘mam’, altijd ‘tante’, maar ik was niet beledigd. Ik wilde gewoon dat hij studeerde en een goed mens werd.
Toen hij zijn examen aan de universiteit in Mexico-Stad had gehaald, spaarde ik al mijn pesos op en omdat ik geen andere keus had, nam ik een hypotheek op mijn kleine huis, zodat ik meer geld van de bank kon krijgen.
Diego boog zijn hoofd en zei zachtjes tegen mij:
« Ik zal het proberen, tante. Wacht maar tot ik terug ben. »
Maar hij kwam nooit meer terug.
Vier jaar… toen vijf… en niets.
Noch telefoon, noch brief.
