Een race tegen de klok
Dokter Sarah Chen haastte zich door de schuifdeuren op Denver International Airport, met haar dokterstas in één hand geklemd en haar telefoon stevig tegen haar oor gedrukt.
« Sarah, je moet zo snel mogelijk hierheen komen, » drong dokter Martinez aan vanuit het Santa Barbara General Hospital. « Het is een twaalfjarig meisje. Ze is aan het instorten. Haar familie heeft je bij naam genoemd. Ze hebben al je werk gelezen. Zonder je operatie… zouden we haar vanavond kunnen verliezen. »
Sarahs borstkas kromp ineen. Ze had haar hele carrière besteed aan het perfectioneren van een techniek om zeldzame hartafwijkingen zoals deze te herstellen. Dit was precies waarom ze etentjes, vakanties en zelfs relaties had opgeofferd – want als het leven van een kind aan een zijden draadje hing, wilde zij degene zijn die de schaar stevig vasthield.
Ze rende naar de balie en dacht alleen maar aan het meisje dat kilometers verderop in een ziekenhuisbed lag te wachten. Als ze de vlucht van half vijf haalde, zou ze vóór 20.00 uur in de operatiekamer zijn. Precies op tijd.
Maar het lot had andere plannen. Haar tas bleef haken aan de touwbarrière, haar handtas viel open en alles lag verspreid over de vloer.
Op haar knieën, terwijl ze naar haar stethoscoop zocht, hoorde ze een mannenstem bij de balie:
« Twee tickets naar Santa Barbara, eerste beschikbare vlucht. »
Sarah stak haar hand op. « Wacht, ik was de volgende! »
De man – lang, gepoetst, duur pak, duur horloge – schoof zijn creditcard naar voren alsof ze niet bestond. Zijn naam, Michael, glinsterde in zilveren letters.
De agent aarzelde. « Meneer, de dokter was u voor. »
