Ik zag haar hand precies drie seconden boven mijn champagneglas zweven. Drie seconden die alles veranderden. De kristallen fluit stond op de eretafel, wachtend op een toost, wachtend tot ik hem aan mijn lippen zou brengen en zou drinken wat mijn kersverse schoonmoeder er net in had gegoten.
Het kleine witte tabletje smolt snel weg en liet nauwelijks een spoor van gouden belletjes achter. Caroline wist niet dat ik keek. Ze dacht dat ik aan de andere kant van de feestzaal stond te lachen met de bruidsmeisjes, verzonken in de vreugde van de trouwdag. Ze dacht dat ze alleen was. Ze dacht dat ze veilig was.
Maar ik zag alles. Mijn hart bonsde toen ik haar nerveus om zich heen zag kijken, haar verzorgde vingers trilden toen ze ze van mijn glas tilde. Een zachte, tevreden glimlach speelde om haar lippen, zo’n glimlach die mijn bloed deed stollen. Ik dacht niet na. Ik bewoog gewoon.
Tegen de tijd dat Caroline weer op haar stoel zat, haar dure zijden jurk gladstreek en een glimlach op haar gezicht toverde, had ik de wissel al gedaan. Mijn glas stond nu voor haar stoel. Het hare, het schone, stond op me te wachten.
Toen Dylan opstond, knap in zijn op maat gemaakte smoking, en de champagne hief voor de eerste toost op ons huwelijk, had ik het gevoel dat ik alles door een waas zag. Zijn woorden over liefde en eeuwigheid klonken vreemd in mijn oren. Zijn moeder stond stralend naast hem en hief een glas gezoete champagne naar haar lippen.
Ik had haar moeten tegenhouden. Ik had moeten schreeuwen, het raampje naar beneden moeten duwen en haar voor iedereen zichtbaar moeten maken. Maar ik deed het niet. Ik wilde zien wat ze voor me in petto had. Ik wilde bewijs. Ik wilde dat iedereen zag wie Caroline werkelijk was achter die perfecte, welwillende façade, de pijler van gemeenschap die ze droeg.
Dus ik keek toe hoe mijn schoonmoeder het gif dronk dat ze voor me had klaargemaakt. En toen brak de hel los.
Voordat we verdergaan, laat een reactie achter waarin je vertelt vanuit welk land je kijkt. We vinden het geweldig om te weten waar onze wereldwijde familie vandaan komt. En als je nieuw bent op dit kanaal, abonneer je dan. Jouw steun helpt ons om nog meer epische wraakverhalen te creëren. Veel plezier.
Op de ochtend van mijn bruiloft werd ik wakker en geloofde ik in sprookjes. Het zonlicht stroomde door de ramen van de bruidssuite van Rosewood Estate en kleurde alles in een delicaat goud. Mijn beste vriendin Julia was al wakker en hing mijn jurk – een prachtige ivoorkleurige jurk met delicate kanten mouwen – bij het raam, waar hij het licht ving.
« Vandaag is het zover, Lori, » fluisterde ze met twinkelende ogen. « Je trouwt met Dylan. »
Ik glimlachte zo breed dat mijn wangen pijn deden. Natuurlijk. Mijn Dylan. Na drie jaar daten, hebben we het eindelijk gedaan, zijn we eindelijk man en vrouw geworden.
‘Ik kan niet geloven dat dit waar is,’ zei ik, terwijl ik mijn handen op mijn buik drukte, waar de vlinders zich permanent hadden gevestigd.
Toen rende mijn moeder binnen, haar haar perfect gedaan en opgemaakt, met een dienblad met koffie en koekjes in haar hand. « Mijn mooie meid, » zei ze, terwijl ze het dienblad neerzette en me stevig omhelsde. « Ik ben zo trots op je. »
Mijn zusje Emma rende gillend achter haar aan. « De bloemen zijn net aangekomen en ze zijn prachtig! Lori, alles is perfect! »
Alles was perfect. Dat dacht ik tenminste.
De ceremonie verliep soepel. Ik liep door het gangpad met mijn vaders arm vast, zijn ogen nat van de tranen die hij probeerde te verbergen. De historische kapel was versierd met duizenden witte rozen en zacht kaarslicht. Dylan stond bij het altaar en zag eruit als mijn droom die uitkwam. Zijn donkere haar was perfect gestyled en zijn grijze ogen staarden me zo intens aan dat ik vergat hoe ik moest ademen.
Toen hij mijn sluier optilde en fluisterde: « Je bent het mooiste wat ik ooit heb gezien », geloofde ik dat dit het begin was van mijn happy end. Zijn beste vriend, Thomas, stond naast hem als getuige, breed glimlachend. Dylans jongere broer, Andrew, pas negentien, zag er verlegen uit in zijn smoking, maar glimlachte me warm toe. Ik had altijd goed met Andrew kunnen opschieten.
Caroline zat op de eerste rij, depte haar ogen met een kanten zakdoek en speelde perfect de rol van de emotionele moeder van de bruidegom. Dylans vader, Robert, zat naast haar, stijf en formeel, zijn uitdrukking even ondoorgrondelijk als altijd. We wisselden geloften uit. We wisselden ringen uit. We kusten elkaar en iedereen juichte. Ik had moeten weten dat het te perfect was om lang te duren.
De receptie vond plaats in de grote balzaal van het landgoed, een prachtige ruimte met hoge plafonds, kristallen kroonluchters en kamerhoge ramen met uitzicht op de verzorgde tuinen. Driehonderd gasten vulden de zaal: vrienden, familie, collega’s en verre verwanten die ik nauwelijks kende. Het eerste uur was magisch. Dylan en ik deelden onze eerste dans op Etta James’ « At Last ». Ik danste met mijn vader, terwijl hij openlijk huilde. Dylan danste met mijn moeder, die die geforceerde, beheerste glimlach had die ze altijd had.
Ik zat op de dansvloer met Julia en mijn nichtje Rachel te kletsen toen ik voor het eerst een steek van angst in mijn nek voelde – dat vreemde zesde zintuig dat me vertelt dat iemand je in de gaten houdt. Ik draaide me om en zag Caroline me vanaf de andere kant van de kamer aanstaren. Het was niet de warme blik van een kersverse schoonmoeder die de verloofde van haar zoon bewondert. Het was iets kouds, iets berekenends.
Zodra onze blikken elkaar ontmoetten, veranderde haar uitdrukking in een vriendelijke glimlach. Ze hief lichtjes haar champagneglas naar me op, alsof ze een toost uitbracht. Ik dwong mezelf terug te glimlachen, maar mijn maag kromp ineen.
« Gaat alles goed? », vroeg Julia terwijl ze mijn arm aanraakte.
« Prima, » loog ik. « Ik ben gewoon verdwaasd. Blij, verdwaasd. »
