De achtjarige Hannah Parker schrobde de keukenvloer tot haar armen trilden en haar vingers prikten. De oude borstel krasde over de tegels, waardoor haar kleine handjes rauw en met bloed bevlekt achterbleven. Haar stiefmoeder, Karen Parker, stond ernaast met een kop koffie en keek aandachtig toe, haar scherpe ogen lieten niets aan haar voorbijgaan.
« Je hebt die hoek gemist, » snauwde Karen. « Doe het nog een keer. Dit huis zal niet vies blijven vanwege jou. »
Hannah boog haar hoofd. « Ja, mevrouw, » fluisterde ze. Haar stem trilde toen ze knielde om dezelfde plek nog een keer te schrobben. De ochtendzon scheen schuin door het raam, maar bracht geen warmte. Het was pas tien uur en ze had de woonkamer al schoongemaakt, de trap afgestoft en de ramen gewassen. Elke kleine fout leidde tot straf, en elke straf maakte haar zwakker.
Haar vader, Andrew Parker, werkte lange dagen als architect in het centrum van Seattle. Thuis speelde Karen de rol van de perfecte echtgenote. Maar zodra hij vertrok, verdween haar masker. Ze behandelde Hannah als niets meer dan een lastpost, een herinnering aan de vrouw die vóór haar kwam.
Hannah probeerde haar tranen te bedwingen. Haar knieën deden pijn, haar handpalmen waren opengespleten, maar ze durfde niet te stoppen. Ze herinnerde zich de zachte stem van haar echte moeder, haar tedere knuffels, en vroeg zich af of de hemel goed voor haar was.
Een plotselinge klap deed haar schrikken. De schrobborstel was uit haar gladde vingers gegleden en kletterend op de vloer gevallen. Karens ogen flitsten van woede.
