« Jij waardeloos kind! » riep Karen. « Pak het op en maak het weer schoon! »
Hannah pakte de borstel, maar haar handen trilden te erg. Karen greep haar bij de arm en trok haar overeind. « Misschien leer je eindelijk eens goed werken als je maar genoeg bloedt, » siste ze.
Voordat Karen haar tirade kon voortzetten, verstijfde het geluid van een autodeur die buiten dichtsloeg haar. Hannahs hart sloeg over. Haar vader was vroeg thuisgekomen.
Andrew kwam het huis binnen en maakte zijn stropdas los. Hij stond op het punt Karen te roepen toen hij Hannah op de keukenvloer zag liggen, haar kleine lichaam trillend, haar handen rood van het bloed. Even kon hij niet ademen.
« Hannah? » Zijn stem brak. « Wat is er gebeurd? »
Hannah keek op, haar gezicht betraand. Ze probeerde te praten, maar er kwam geen geluid uit. Karen stapte snel naar voren en forceerde een glimlach. « Andrew, ze heeft weer een rotzooi gemaakt. Ik was haar aan het leren hoe ze goed moest schoonmaken. »
Andrew staarde naar de wonden van zijn dochter en toen naar Karen. Zijn uitdrukking veranderde van verwarring in woede. « Haar lesgeven? Ze is nog maar een kind, Karen! Kijk naar haar handen! »
Karen sloeg haar armen over elkaar. « Je straft haar nooit. Iemand moet het doen. Ze is lui en respectloos. »
« Lui? » Andrews stem werd luider. « Dit kind heeft zichzelf tot bloedens toe gewerkt. Hoe lang is dit al aan de gang? »
Hannah slikte moeizaam. « Ze maakt me elke dag schoon. Als ik stop, schreeuwt ze. Soms slaat ze me. » Haar woorden waren zacht maar vastberaden, alsof ze ze te lang had ingehouden.
Andrews gezicht werd bleek. Het smetteloze huis om hem heen leek plotseling het bewijs van iets veel donkerders. Hij hurkte naast zijn dochter neer en tilde zachtjes haar hand op. Haar huid was gescheurd, gezwollen en rauw. « Je had het me moeten vertellen, » zei hij zachtjes.
“Ik was bang,” fluisterde Hannah.
