Mijn man kocht een appartement voor zijn maîtresse, pal onder het onze. Ze woonden vier jaar samen zonder mijn medeweten… totdat op een dag alles aan het licht kwam.

Op een middag, terwijl ik de planten op het balkon water gaf, zag ik plotseling mijn man van de verdieping beneden naar boven komen. Hij verliet een vreemd appartement, net zo achteloos als iemand die thuiskomt. Ik was verbaasd, maar dacht dat hij misschien op bezoek was bij een vriend of collega.

Dagen later, op hetzelfde moment, zag ik hem weer weggaan. Dit keer droeg hij een tas vol eten, zijn gezicht vol tederheid en vreugde… uitdrukkingen die hij me al lang niet meer had laten zien. Een pijnlijk vermoeden begon in me te groeien.

Ik besloot het te onderzoeken. De bewaker aarzelde eerst, maar bekende uiteindelijk:
« Meneer Rodrigo komt vaak op nummer 904… er woont een jonge vrouw die er al jaren huurt. »

Ik voelde mijn ziel bevriezen. 904 bevond zich pal onder mijn appartement. Mijn hart klopte zo hard dat het voelde alsof mijn borstkas brak. Zou het kunnen dat mijn man vier jaar lang een ander leven had geleid, met een andere vrouw, pal onder mijn voeten, terwijl ik elke dag op dat nest van verraad liep zonder het te beseffen?

Die avond belde ik aan om 9:04, onder het excuus dat ik een « verkeerd » pakket had bezorgd. Een mooie jonge vrouw deed open en schrok toen ze me zag. En achter haar zag ik Rodrigo duidelijk op de bank zitten, zijn vertrouwde sandalen perfect op de grond.

Op dat moment stortte mijn wereld in. Hij stond nerveus op en stotterde:
« Isabel… laat me het uitleggen… »

Ik keek hem recht in de ogen, mijn stem trilde maar was doorspekt van woede:
« Leg eens uit wat? Vier jaar lang, hier beneden, heb je zo geleefd! Was ik je wettige vrouw… of slechts de schaduw die je zonde verborg? »

Stilte vulde het kleine appartement. De minnares boog haar hoofd; Rodrigo zweette en kon me niet aankijken. Op dat moment wist ik dat ons huwelijk voorbij was. Zo’n verraad is onvergeeflijk.

Ik ging naar huis en sloeg de deur dicht, alsof ik de laatste kettingen doorknipte. Die nacht durfde hij niet terug te komen. De telefoon rinkelde onophoudelijk, maar ik nam niet op.

De volgende ochtend, terwijl ik mijn spullen aan het pakken was, verscheen mijn schoonmoeder, Doña Carmen, met een strenge blik:
« Wil je echt een scène maken? Alle mannen hebben hun indiscreties. Rodrigo houdt van je, hij houdt van de kinderen. Hij heeft dat appartement gekocht om discreet te blijven. Als je een ophef maakt, staat de hele familie voor gek. »