De veertienjarige Lina Carter drukte haar voorhoofd tegen de koele internetbrowser, gebiologeerd door de eindeloze stortbui. Het was onwerkelijk, als een droom. Haar moeder had bijna drie jaar lang twee banen gehad om de tien reizen van New Orleans naar Seattle te bekostigen, waar Lina eindelijk haar tante had bereikt. Dit was niet zomaar een vakantie – het was het bewijs dat liefde, zelfs als het leven moeilijk was, iemand boven de wolken kon tillen.
Naast haar zat een oudere man in een marineblauw pak. Zijn zilveren haar was netjes gekamd, zijn manchetknopen glansden en zijn gepoetste schoenen waren te perfect voor de krappe economy-stoel. Lina keek hem heimelijk en nieuwsgierig aan. Hij zag eruit als iemand uit een zakenblad, haar gebruikelijke rol in lounge-bezoek – later, toegankelijk, onaantastbaar. Zijn naam, zo leerde hij van de boardingpass die uit zijn zak stak, was Edward Vaughn.
Halverwege de vlucht zou er iets veranderen. Edwards hand trilde toen hij naar het water reikte. De fles gleed weg en rolde onder de stoel. Zijn gezicht verbleekte, zijn kaken klemden zich op elkaar, waarschijnlijk van onzichtbare pijn. Toen viel zijn hoofd opzij.
Lina verstijfde een halve seconde. Er volgden lessen, en haar grootmoeder – « Mijn gezicht zakte in, ze sprak onduidelijk, gericht op haar handen. » Ze leerde over beroertes met de keukenhulp, luisterend naar instructies voor het geval iemand haar zou helpen. « Nu heb ik tien minuten. »
Ze greep zijn arm vast. « Meneer? Gaat het? »
Edward opperde een oplossing, maar de woorden klonken onduidelijk, haar lippen bewogen nauwelijks. Paniek greep Lina’s borst. Hij stond op, haar stem, maar die was definitief, en doorbrak het zachte gezoem. « Het spijt me! Ik denk dat ze een beroerte heeft! »
De dichtstbijzijnde stewardess haastte zich naar haar toe. Lina vertelde wat ze zag – zijn ingevallen gezicht, zijn zwakke wapen, zijn vreemde spraak – en haar urgentie was zo intens dat iedereen haar onmiddellijk te hulp schoot. Een passagier, een verpleegster, stapte naar voren om te helpen. Samen hielden ze Edward omhoog tot het vliegtuig een noodlanding maakte.
Toen de hulpverleners arriveerden, prezen ze Lina voor haar snelle handelen. Ze zat stil terwijl ze Edward op de brancard tilde. Geen correcties, dank je; ik hoop alleen dat hij het overleeft. Maar toen ze voorbijliepen, was Edward vaag zichtbaar en staarde haar in het gezicht.
Zijn stem was hees, nauwelijks hoorbaar. « Je lijkt precies op… Claire. »
Lina knipperde verbaasd met haar ogen. « Wie is Claire? »
Het hoort er niet bij. Zijn ogen vulden zich met tranen voordat hij werd weggesleept.
Later, in het ziekenhuis, kon Lina de woorden niet bedenken. Haar moeder, Marilyn, die een paar rijen verderop in het vliegtuig reed, wiegde haar opvolger terwijl verslaggevers het verhaal verspreidden van een jong meisje dat het leven van een rijke directeur redde. Maar Lina wordt niet door camera’s in de gaten gehouden – een gedragspatroon dat hij fluisterde over een gebruiker.
De volgende dag belden ze het ziekenhuis. Edward Vaughn vroeg of hij haar mocht spreken.
Toen Lina en haar moeder zijn privékamer binnenkwamen, werd de stilte gevuld met het gepiep van apparaten en de vage geur van ontsmettingsmiddel. Edwards gezicht lichtte op bij de aanblik ervan. Zijn stem klonk nu kalmer. « Je hebt me echt bezocht. Maar toen hij je zag, dacht je dat ik een geest had gezien. »
Marilyn verstijfde. Haar gezicht betrok.
