Edward draaide zich van Lina naar haar moeder, zijn uitdrukking een mengeling van verwarring en herkenning. « Marilyn, » zei ze langzaam, « jij woonde vroeger in Houston, toch? Meer dan tien jaar geleden? »
Ze knikte lichtjes. « Ja. »
« Dan… is Lina… » Zijn stem brak voordat hij zijn gedachte kon afmaken.
Marilyns schouders trilden. « Ja, » fluisterde ze. « Ze is je dochter. »
Lina voelde haar wereld schudden. « Samen? »
Haar moeder pakte haar hand en de tranen stroomden over haar wangen. « Ik zal het hem nooit vertellen. We waren jong, en toen ik ontdekte dat ik zwanger was, was ik al voor mijn werk naar het buitenland gegaan. Dat waren we niet kwijt. »
Edward vertrok zijn gezicht. « Ik zocht je, Marilyn. Ik heb nooit geweten. Dat ik je voor altijd kwijt was. »
Lina verstijfde en staarde naar de man die ze onbewust was – de man die voor haar verborgen was gebleven.
De dagen verstreken en Edwards toestand verbeterde. Hij vroeg om een afspraakje met Lina, vertelde haar over zijn reizen, zijn spijt en de eenzaamheid die gepaard ging met productief zijn. Hij bekende dat geld de leegte die hij in zich droeg nooit vulde. Lina luisterde, verscheurd tussen woede en verlangen.
Op een middag, terwijl het gouden licht door het ziekenhuisraam stroomde, sprak Edward zachtjes: « Ik kan de jaren die ik verloren heb niet verwerken, Lina. Maar als je me tegenhoudt, wil ik bovenal zijn wie ik ben. Ik kom niet over je liefde heen. Ik wil gewoon een plek in je leven verdienen. »
Lina verzette zich tegen hem, haar keel dichtgeknepen. « Je geld interesseert me niet, » zei hij zachtjes. « Ik wil gewoon de vader die gebleven is. »
Tranen glinsterden in zijn ogen toen hij haar hand aanraakte. « Dan blijf ik. Zo lang als ik wil. »
Toen Edward een paar weken later uit het ziekenhuis werd ontslagen, nodig Lina en Marilyn dan uit in jullie huis aan het meer. Het landhuis deed er niet toe – l
