Iedere keer als haar man thuiskwam van een zakenreis, trof hij haar aan terwijl ze de lakens aan het verschonen was.
Het bed zag er altijd schoon uit, maar toch waste ze het en op een dag veranderde zijn stille nieuwsgierigheid in verdriet.
Nadat hij was gepromoveerd tot regionaal manager bij een bouwbedrijf in Seattle, werd Ethan Parkers agenda steeds drukker. Wat begon als korte zakenreizen, groeide al snel uit tot weken weg van huis. Telkens als hij hun knusse huis in Portland verliet, zwaaide zijn vrouw Lily hem uit met een zachte glimlach en een knuffel op de veranda – nooit een klacht, nooit een zucht.
Maar iets in haar gewoonten begon aan hem te knagen. Elke keer dat hij terugkwam, was ze zonder uitzondering de lakens aan het schrobben, ook al leek het bed onaangeroerd en rook het naar lavendel.
Half grappend vroeg hij ooit: « Je hebt iets met schone lakens, hè? Ik ben de hele week weggeweest en er is nog nooit iemand in dat bed geweest. »
Lily glimlachte slechts flauwtjes en sloeg haar ogen neer.
« Ik slaap beter onder schone lakens, » mompelde ze. « Bovendien… worden ze een beetje vies. »
« Vies? » dacht Ethan. *Hoezo?* Hij was niet thuis geweest. Het ongemak kroop naar binnen als een koude tocht door een kier. Die nacht kon hij niet slapen – beelden van verraad flitsten achter zijn gesloten ogen.
De volgende ochtend kocht hij een klein verborgen cameraatje en zette het discreet op de boekenplank, met het gezicht naar het bed.
