Muziek klonk over het dak, gelach echode van de muren en de lucht was doordrenkt van de geur van dure champagne. Het was het soort weelderige bijeenkomst waar de rijken hun rijkdom, status en zorgvuldig samengestelde leven kwamen tonen. Te midden van de zee van designerjurken en perfect op maat gemaakte pakken viel Emily Harris op – niet omdat ze erbij hoorde, maar juist omdat ze er niet bij hoorde.
Op haar 23e werkte Emily als serveerster op het feest, speciaal voor die avond ingehuurd om drankjes en hapjes rond te delen. Gekleed in een eenvoudig zwart uniform en afgetrapte sneakers deed ze haar best om onzichtbaar te blijven en verdween ze naar de achtergrond. Deze wereld van luxe was niet van haar. Haar realiteit was gevuld met aaneengesloten dinerdiensten, nachtelijk openbaar vervoer en het zorgvuldig tellen van elke dollar om voor haar zieke moeder in Queens te zorgen.
Maar vanavond had het lot andere plannen, en die waren allesbehalve gunstig voor ons.
Toen ze zich met een dienblad vol champagneglazen door de menigte wurmde, werd ze abrupt tegengehouden door een groepje jonge elites, wier jurken en stiletto’s meer waard waren dan Emily’s maandloon. In het midden stond Madison Greene – een lange brunette die moeiteloos minachting uitstraalde, gevormd door een leven vol verwendheid en nooit ‘nee’ te horen kreeg.
« Kijk uit waar je loopt, dienaar, » zei Madison luid genoeg om door anderen gehoord te worden. Verschillende feestgangers grinnikten. Emily bloosde, mompelde een verontschuldiging en probeerde opzij te stappen, maar Madison was nog niet klaar.
« Waarom kalmeer je eigenlijk niet een beetje? » voegde ze eraan toe met een boosaardige glimlach.
Voordat Emily kon reageren, gaf Madison haar een duw tegen haar schouder. De champagneschaal vloog de lucht in, glazen sneuvelden op het zwembadterras en Emily plonsde achterover in het water.
Er klonk gezucht, snel gevolgd door gelach. Telefoons werden gepakt, camera’s flitsten en spottende stemmen galmden om haar heen terwijl Emily worstelde om boven te komen. Haar doorweekte uniform plakte aan haar lichaam, haar sneakers zwaar van het water terwijl ze worstelde om zichzelf naar de rand te trekken.
“Nat zie je er beter uit!” riep iemand.
“Hé serveerster, misschien moet je eens gaan zwemmen voor fooien!”, spotte een ander.
Tranen prikten in Emily’s ogen, maar ze hield haar blik neergeslagen en probeerde zichzelf uit het zwembad te trekken zonder in te storten. Het enige wat ze wilde, was verdwijnen – onder het wateroppervlak zinken en ontsnappen aan de vernedering, het oordeel in hun ogen.
Toen gebeurde er iets te midden van alle commotie.
Het gelach verstomde abrupt, als een plaat die midden in een nummer stopte. Het scherpe geluid van dure leren schoenen galmde over het dek. Alle hoofden draaiden zich naar de ingang, waar een lange man in een marineblauw maatpak net was binnengekomen. Zijn aankomst deed de menigte verstomd staan – niet alleen vanwege zijn opvallende verschijning, maar omdat iedereen hem meteen herkende.
Alexander Reed.
