De marmeren lobby van een gloednieuwe toren in Midtown glansde als een theaterdecor. Kristallen kroonluchters fonkelden. Een strijkkwartet speelde een sierlijke melodie terwijl 200 gasten langs dienbladen met gekoelde champagne wandelden.
Het was het soort avond waarop de machtigen van de stad elkaar feliciteerden met een nieuwe overwinning in de luxe vastgoedsector, kaarten uitwisselden met sponsors en fluisterden over filantropie terwijl ze de kunstwerken aan de muren bewonderden. Op een plek als deze boekten mensen ook stijldanslessen voor liefdadigheidsgala’s, bespraken ze de kunstopleiding van hun kinderen en beloofden ze een gelijke donatie te doen aan een lokaal kunstcentrum dat ze misschien nooit zouden bezoeken.
In deze verfijnde wereld van cadeaus en naamkaartjes liep een vrouw in een eenvoudig uniform discreet aan de rand van de kamer. Op haar naamkaartje stond K. Williams. Ze was ingehuurd om de netheid van de avond te bewaken: vaste handen, zachte schoenen, een oog dat vingerafdrukken eerder kon zien dan wie dan ook.
Ze liep met een natuurlijke gratie, het soort gratie dat alleen ontstaat wanneer het lichaam het ritme heeft geleerd en nooit meer vergeet. Ze bleef discreet, bewust onzichtbaar, terwijl de gastheer, William Thompson, complimenten in ontvangst nam over de toren die haar naam en nalatenschap hoog boven de horizon zou dragen.
