Die stem… die blik… Ze keek naar haar eigen pols – de armband die ze had geweven voor haar zoontje, dat ze uit angst en schaamte had moeten afstaan toen ze amper zeventien was.
Ze viel op haar knieën en haar stem brak:
« Mijn God… Minh… ben jij dat? Leef je nog? »
De hele kamer werd stil.
Ze omhelsde de jongen en snikte:
“Vergeef me, zoon… Ik heb zoveel jaren naar je gezocht… Ik had nooit gedacht dat ik je vandaag zou vinden…”
Minh bleef stil, verbaasd, maar voelde de warmte van de omhelzing en de tranen die over hem heen vielen. Langzaam omhelsde hij haar terug, teder, bang dat alles zou verdwijnen als hij te veel bewoog.
Stilte vulde de kamer. De familie van de bruidegom was geschokt en wist niet wat ze moest zeggen. Maar toen ze de oprechte tranen van de bruid zagen – de tranen van een moeder die gekweld werd door schuldgevoelens – begrepen ze de waarheid.
De bruidegom kwam dichterbij, pakte de hand van de bruid en zei:
« Ik wist het al. Je vertelde het me, en ik hield nog steeds van je. Je verleden verandert niets aan mijn gevoelens voor je. En nu weet ik meer dan ooit dat je een goede vrouw bent. Als dit je kind is, dan… zullen jullie vanaf vandaag nooit meer gescheiden worden. »
De ouders van de bruidegom huilden. De moeder kwam dichterbij, pakte de hand van de bruid en zei:
« Mijn kind, het verleden ligt achter ons. Vanaf vandaag maak je deel uit van onze familie. En dit kind… wordt ons kleinkind. »
De bruid beefde en huilde van vreugde.
« Dank jullie allemaal… dat jullie mij hebben geaccepteerd, voor jullie vriendelijkheid. Ik beloof een goede echtgenote, moeder en schoondochter voor dit gezin te zijn. »
Iedereen applaudisseerde. De bruiloft was niet langer alleen een ceremonie, maar een dag van hereniging tussen moeder en zoon, een dag van vergeving en liefde.
Vanaf dat moment was Minh geen bedelaar meer. Hij werd de zoon van een moeder die had geleden onder haar spijt, en deel van een familie die hem begreep.
Geen enkele moeder wil haar kind in de steek laten. Maar zelfs als het lot de banden verbreekt, blijven bloed en liefde sterk, en de dag zal komen dat ze herenigd worden.
Na de bruiloft keerde het echtpaar terug naar de kleine schuilplaats onder de brug. Ze namen fruit, eten en een envelop met geld voor Grandpa Bay mee.
De vrouw knielde en huilde:
