Het verkeer vervaagde terwijl hij door de straten van de stad raasde. Toen hij een bescheiden appartementencomplex bereikte, stond de deur van een van de appartementen op een kier. Binnen lag een vrouw bewusteloos op de keukenvloer, terwijl een kleine jongen haar hand vasthield.
Richard knielde naast haar neer. « Het is oké, Ben, ik ben hier, » zei hij, terwijl hij haar pols controleerde. Ze ademde, zij het zwakjes. Hij belde de hulpdiensten en bleef aan de lijn tot de hulpdiensten arriveerden.
De ambulancebroeders werkten snel. Ze zeiden dat ze Laura Bennett heette en dat ze was ingestort van uitputting en uitdroging na te veel diensten te hebben gedraaid. Terwijl ze haar op een brancard tilden, keek Ben Richard met grote, betraande ogen aan. « Bedankt dat je mijn moeder hebt gered. »
Richard bleef nog lang in het stille appartement staan nadat de ambulance was vertrokken. Hij had de telefoon gepakt met de bedoeling een einde te maken aan zijn carrière, maar was in plaats daarvan een leven aan het redden.
De volgende dag kon hij zich nergens op concentreren. Elk rapport, elke e-mail, elke financiële grafiek voelde leeg aan. Rond het middaguur belde hij het ziekenhuis en hoorde dat Laura stabiel was, maar langzaam herstelde. Zonder er al te veel bij na te denken, kwam hij langs met bloemen en een tas boodschappen.
Toen Laura hem zag, probeerde ze overeind te komen. « Je had niet hoeven komen, » mompelde ze beschaamd. « Het spijt me dat je me zo hebt gezien. Ik probeer al drie parttime banen te combineren sinds ik de mijne kwijt ben. »
« Je hoeft je niet te verontschuldigen, » zei Richard zachtjes. « Je hebt meer gedaan dan de meesten in jouw positie zouden doen. »
Terwijl ze spraken, realiseerde hij zich dat ze ooit de logistiek had geleid van een klein transportbedrijf dat tijdens de pandemie failliet ging. Haar inzicht in de bedrijfsvoering was opmerkelijk.
