Iedereen dacht dat de enige dood van de miljardair de dood was. Artsen zeiden dat ze nog maar drie maanden te leven had. Haar rouwende en wanhopige vader zocht hulp, maar niets hielp.
Verpleegkundigen kwamen en gingen, maar het meisje bleef stil, verzwakte steeds sneller, totdat er op een dag een nieuwe huishoudster werd aangenomen. Ze leek gewoon, stil, voorzichtig en deed gewoon haar werk. Maar naarmate de dagen verstreken, kwamen er dingen aan het licht die niemand anders opmerkte.
Ze luisterde aandachtig, stelde vragen die niemand afwees, en toen gebeurde er iets dat alles veranderde. Wat onthuld werd, werd niet alleen teweeggebracht, maar ook in de loop der jaren onthuld.
Roman Voronov was een zeer succesvol professioneel persoon.
Hij was lid van talloze bedrijven en stond bekend om zijn scherpe humor en competentie. Maar na zijn tragische dood, toen hij trouwde, veranderde alles. Hij stopte met werken en verhuisde naar een groot, rustig landhuis ver van de stad.
Het huis was modern en vol dure dingen, maar het voelde leeg aan. Roman sprak zelden met iemand, hield zich op de achtergrond en vermeed de wereld. Zijn prioriteit lag nu bij zijn dochter, Lilia.
Bij Lilia werd kanker vastgesteld toen ze nog heel jong was. De behandeling was zeer intensief voor haar lichaam. Haar haar viel uit en ze werd erg zwak.
Roman was elke dag bij haar, zorgde voor haar en probeerde haar leven te verbeteren. Toch, ondanks zijn constante aanwezigheid, sprak Lilia nauwelijks. Ze bleef stil, afstandelijk en staarde vaak voor zich uit, alsof ze verdwaald was.
Roman probeerde Lilia’s geluk te herstellen. Hij gaf een fortuin uit aan het inhuren van de beste artsen en therapeuten. Hij nodigde kunstdocenten, muziekleraren en zelfs dierentherapeuten uit om te kijken of er iets was dat een reactie opriep.
Hij kocht boeken, speelgoed en alles wat maar enigszins interesse wekte voor haar. Maar niets hielp. Lilia glimlachte niet, speelde niet en praatte niet.
Soms zat ze urenlang in haar kamer of bij het raam. Roman voelde zich hulpeloos. Hij wilde alles oplossen, net als in de zakenwereld, maar dit was anders.
Lily was niet zomaar ziek; ze leek onbereikbaar. Hoe hij het ook probeerde, hij kon de twinkeling in haar ogen niet terugkrijgen. De stilte tussen hen was zwaar.
Roman wist niet hoe hij haar kapot moest maken. Hij miste het meisje dat altijd lachte en vragen stelde. Nu was ze een schim van zichzelf.
Elke ochtend volgde Roman een strikte routine. Hij stond vroeg op, maakte ontbijt voor Lily klaar en controleerde haar medicijnen. Verpleegkundigen kwamen dagelijks om haar te helpen, maar Roman stond erop overal bij betrokken te zijn.
Hij hield haar gezondheid nauwlettend in de gaten en hield een dagboek bij van haar reacties en voortgang. Het huis was altijd schoon, de maaltijden werden op tijd geserveerd en alles was onder controle. Hij geloofde dat hij door alles netjes te houden, kon voorkomen dat het erger werd.
Maar ondanks zijn perfecte controle over alles, leek niets goed. De stilte in huis was luider dan welk geluid dan ook. Lily zei zelden een woord.
Soms knikte ze of bewoog ze, maar meestal reageerde ze helemaal niet. Roman bleef het proberen, in de hoop dat er ooit iets zou veranderen. Hij zocht altijd naar tekenen van verbetering, maar de dagen verstreken langzaam, altijd hetzelfde, zonder echte vooruitgang.
Roman gaf zichzelf vaak de schuld van alles. Hij geloofde dat als hij anders had gehandeld, zijn vrouw misschien nog in leven zou zijn geweest en Lilia niet zo veel had geleden. Hij herinnerde zich de gelukkige dagen toen hun gezin compleet was.
Nu deden die herinneringen pijn. Hij bewaarde familiefoto’s in een la, maar hij kon er niet toe komen ernaar te kijken. Ze herinnerden hem aan wat hij verloren had.
Hij droeg het schuldgevoel als een zware last op zijn schouders. ‘s Nachts, terwijl Lilia sliep, zat hij in zijn studeerkamer, starend voor zich uit en nadenkend over het verleden. De stilte van die nachten was nog dieper.
Geen telefoontjes, geen vergaderingen, alleen maar stilte. Vrienden belden niet meer. Werknemers runden hun bedrijf zonder hem.
Het kon hem niet schelen. Alleen Lilia deed ertoe. Hij dacht dat als hij haar hielp herstellen, hij zichzelf misschien kon vergeven.
Maar dag na dag bleef Lilia zwijgen, en Roman bleef er kapot van. Het landhuis was groot, met veel kamers, maar Roman en Lilia gebruikten er maar een paar. Ze brachten de meeste tijd door in haar slaapkamer of de woonkamer.
Roman probeerde het huis wat vrolijker te maken. Hij schilderde Lilia’s kamer in haar lievelingskleur en vulde hem met knuffels en zachte dekens, maar het hielp niet veel. Lilia leek nog steeds afwezig.
Soms tekende ze, maar haar schilderijen waren eenvoudig en triest. Wolken, lege bomen, stille huizen. Roman bewaarde deze tekeningen, in de hoop dat ze zouden onthullen wat ze vanbinnen voelde.
Hij draaide zachte muziek, in de hoop dat het haar zou kalmeren. Hij nodigde zelfs Lilia’s oude vrienden uit, maar ze toonde geen interesse. Na verloop van tijd stopten de bezoekjes.
De enige constante was stilte. Roman probeerde elke dag met haar te praten, maar ze reageerde zelden. Desondanks gaf hij niet op.
Hij liet haar nooit in de steek.
