Een race tegen de klok
Ethan Brooks, een laatstejaarsstudent aan Northridge University, fietste woedend door het centrum van Boston. Het was het eindexamen dat zijn toekomstige studietijd zou bepalen. Het verkeer wervelde om hem heen, grijze wolken hingen laag en de campuspoorten waren nog maar een kwartier verwijderd.
Terwijl ze over Main Avenue raasden, flitste er iets in zijn ooghoek.
Een keuze in een fractie van een seconde
Een man in een marineblauw pak lag bewusteloos bij een bushalte, zijn gezicht naar de stoeprand gekeerd. Voorbijgangers verspreidden zich, keken om zich heen en liepen verder. Ethan, opgelucht – slechts even – het vertrek, zijn schorsing, alles drukte op zijn gemoed. Zijn geweten stond hem niet toe om verder te gaan.
Hij remde abrupt, liet zijn fiets vallen en rende weg.
De man was bleek, ademde oppervlakkig en reageerde niet. Ethan controleerde zijn pols, belde 112 en riep om hulp. Terwijl hij wachtte, volgde hij de laatste EHBO-cursus die hij zich herinnerde van de verplichte veiligheidscursus. Na een paar minuten vreemden knipperde hij met zijn ogen. Een tweede blos verspreidde zich over zijn wangen.
De prijs hiervan, gedeeld
Toen de ambulance arriveerde, trilden Ethans handen – van de adrenaline en de wetenschap waaraan hij was ontsnapt. Hij keek op zijn telefoon.
Hij was te laat. De poort zou openstaan, de papieren zouden worden verzameld en zijn diploma zou in de weegschaal hangen.
Terwijl de ambulancebroeders de man op een brancard tilden, greep de vreemdeling Ethans hand vast en fluisterde: « Dank u wel… U hebt me hier gehouden. Ik zal dit niet vergeten. »
