De miljardair kwam vroeg thuis – en de meid fluisterde: “Blijf stil”
Richard Coleman was geen man die aan zichzelf twijfelde.
Op zijn zesenveertigste behoorde hij tot de machtigste miljardairs van Boston – een man die zijn imperium had opgebouwd met staal, glas en lange werkdagen. Zijn naam verscheen in tijdschriften en op liefdadigheidsgala’s, gefluisterd met zowel afgunst als bewondering.
Maar op die rustige vrijdagavond, toen hij met een boeket lelies voor zijn vrouw zijn landhuis op Beacon Hill binnenstapte, was hij geen industrieel. Hij was gewoon een echtgenoot die vroeg thuiskwam om de vrouw van wie hij hield te verrassen.
Een vreemde stilte in de Gouden Zaal
De marmeren vloer glansde onder de kroonluchter. De lucht was lichtjes geparfumeerd met jasmijn en boenwas. Richard glimlachte en stelde zich Clara Whitmores uitdrukking voor toen ze de lelies zag – haar favoriet. Ze had hem ooit geplaagd dat hij alleen cadeautjes gaf als er camera’s op hem toekeken. Vanavond wilde hij haar ongelijk bewijzen.
Maar toen hij zich omdraaide naar de grote gang, begon de lucht te bewegen.
Een figuur schoot uit de keuken: Anna Torres, de huishoudster die het gezin bijna tien jaar had gediend. Haar gezicht was bleek en haar adem trilde.
« Anna? » fluisterde Richard. « Wat is… »
Voordat hij kon afmaken, drukte ze een trillende hand op zijn lippen.
« Alsjeblieft, » fluisterde ze, haar ogen wijd open van angst. « Maak geen geluid. »
Richard verstijfde. Het was geen angst voor zichzelf, maar angst voor iemand anders.
« Anna, » fluisterde hij, « wat is er aan de hand? »
Haar lippen trilden. « Als ze u hoort, meneer… wordt het alleen maar erger. »
Het geheim achter de muur
Anna trok hem achter een pilaar bij de hoofdingang.
Uit de woonkamer klonken zwakke stemmen – de stemmen van zijn kinderen. Matthew, Jacob en de kleine Sophie.
Maar het gelach klopte niet. Het klonk gespannen, geforceerd, alsof ze deden alsof ze blij waren.
Richard gluurde door de opening.
Zijn adem stokte.
De drie kinderen knielden op het kleed en lazen hardop voor uit open boeken, hun stemmen trillend. En op de bank, elegant als altijd, zat Clara Whitmore – zijn vrouw – haar houding onberispelijk, haar gezicht gloeiend in het licht van haar telefoon.
« Ga rechtop zitten, » zei ze zonder op te kijken.
« Matthew, je hebt een rij overgeslagen. Begin opnieuw. »
