De nacht dat de miljonair zijn dienstmeisje testte
In een groot landhuis met uitzicht op de heuvels van Madrid woonde Alejandro Doval , een jonge, charmante en rijke zakenman die zelden het woord ‘nee’ hoorde.
Hij had alles – bedrijven, auto’s, gouden horloges – behalve één ding dat je met geld niet kon kopen: vrede .
Na een zeer publieke breuk met zijn verloofde werd Alejandro afstandelijk en terughoudend. Hij vertrouwde de vriendelijkheid van anderen niet meer; hij geloofde dat iedereen iets van hem wilde.
Dat was het moment waarop hij een nieuwe huishoudster aannam: Lucía Herrera , een 22-jarig meisje met zachte, honingkleurige ogen en een verlegen, zachtaardige manier van praten die aanvoelde als een melodie voor de ziel.
Lucía was vanuit een rustig plattelandsdorpje naar de stad gekomen. Na het verlies van haar ouders had ze de baan hard nodig. Alles in Alejandro’s huis verbaasde haar – de hoge plafonds, de fluwelen tapijten, de onbetaalbare kunst – maar ze raakte nooit iets aan waar ze niet voor bestemd was. Ze maakte alleen schoon, werkte rustig en vertrok altijd met een beleefde glimlach.
De stem in de gang
Aanvankelijk merkte Alejandro haar nauwelijks op. Maar op een koude avond, terwijl hij alleen bij de open haard zat, hoorde hij een zacht gezoem vanuit de gang. Het was Lucía’s trillende stem, die een oud slaapliedje zong – het soort slaapliedje dat grootmoeders vroeger voor het slapengaan neuriën.
Iets in dat geluid raakte hem diep. Die nacht viel hij voor het eerst in maanden vredig in slaap.
Een paar dagen later lachte een van zijn vrienden en zei:
« Je moet voorzichtig zijn met je nieuwe meid. Lieve gezichten verbergen soms intenties. »
Alejandro, trots en wantrouwend als altijd, besloot haar op de proef te stellen .
De stille test
Die avond deed hij alsof hij in slaap viel op de bank in de woonkamer. Op de tafel naast hem legde hij zijn duurste gouden horloge, zijn open portemonnee en een stapel contant geld. Lucía kwam ‘s avonds altijd schoonmaken – en vanavond was geen uitzondering.
Rond tien uur ging de deur zachtjes open. Lucía stapte op blote voeten naar binnen, haar haar naar achteren gebonden en een lampje in haar hand. Ze bewoog zich stil, bang om de stilte in huis te verstoren.
Alejandro kneep zijn ogen samen en deed alsof hij sliep. Hij wachtte tot ze naar het geld keek, en zelfs maar een klein teken van verleiding vertoonde.
Maar wat er daarna gebeurde, deed hem verstijven.
Lucía ging niet in de buurt van de tafel staan. In plaats daarvan liep ze naar hem toe en bedekte zijn schouders zachtjes met een deken. Toen zuchtte ze, nauwelijks boven een fluisterstem uit,
“Ik wou dat ik niet zo alleen was…”
