In een kleine buurt in het zuiden van Puebla woonde Hugo Ramírez, een 35-jarige metselaar die bekend stond om zijn eenvoud, zijn vriendelijkheid en zijn onvermoeibare werkethiek.
Niemand in de buurt had kunnen bedenken dat hij ooit iets zou doen waar iedereen sprakeloos van zou worden: hij zou bekendmaken dat hij met een vrouw in een rolstoel zou trouwen.
Haar naam was Lucía Álvarez – een vrouw met een lief gezicht en honingkleurige ogen, die vóór het ongeluk de schoonheidskoningin was van de Puebla Teachers’ College. Drie jaar eerder had een ongeluk op de snelweg Mexico-Cuernavaca haar de mogelijkheid ontnomen om haar benen te gebruiken… en ook haar droom om lerares te worden.
De buren begonnen al snel te morren:
« Is Hugo gek of zo? Hij gaat 300.000 pesos uitgeven om te trouwen met een vrouw die niet eens kan lopen! »
Sommigen zeiden het met medelijden. Anderen met een wreed gelach.
Maar Hugo reageerde niet. Hij glimlachte alleen maar, met die kalmte die uit een andere wereld leek te komen.
En toen ze samen poseerden voor hun verlovingsfoto’s, pakte hij Lucía’s hand en fluisterde:
« Als je niet kunt opstaan, blijf ik bij je zitten. We lopen samen, maar dan anders. »
Lucía huilde als een kind. Voor het eerst in drie jaar voelde ze zich niet langer een last, maar een mens die het waard was om bemind te worden.
Lucía’s familie, en vooral haar moeder, was hier fel tegen.
Doña Teresa, een wilskrachtige vrouw met een katholiek geloof, barstte in tranen uit:
« Mijn kind, denk na! Je kunt hem geen kinderen geven, je kunt niet werken. Waarom zou je een goed mens zijn leven voor je laten verpesten? »
Lucía, zwak maar vastberaden, antwoordde:
« Mam, hij ziet mij niet als een probleem. Hij ziet mij als zijn lot. »
Hun volharding verzachtte hun harten.
