En zo trouwden Lucía en Hugo op een zondag in mei in een klein wit kerkje versierd met bougainvillea, omringd door de geur van zoet brood en de gitaren van een plaatselijk trio.

Hugo gebruikte al zijn spaargeld – meer dan 300.000 pesos, het resultaat van tien jaar werken aan bouwprojecten door het hele land – om hun huis te herbouwen.

Hij bouwde hellingen, verbreedde deuren, paste de badkamer aan en plaatste leuningen zodat Lucía zich kon bewegen zonder al te veel van hem afhankelijk te zijn.

Hij bouwde zelfs een klein terras waar zij kon schilderen terwijl hij werkte.

« Ik wil dat je het gevoel krijgt dat dit huis ook van jou is, » zei hij tegen haar, terwijl hij met zijn stoffige hand het zweet van haar gezicht veegde.

Lucía glimlachte door haar tranen heen. Voor het eerst maakte de toekomst haar niet langer bang.

Hun huwelijksnacht brak aan met een lichte regenbui.
De onlangs gerenoveerde kamer rook naar nieuw hout en jasmijnbloemen. Hugo hielp Lucía zenuwachtig op het bed te gaan zitten.
Zijn handen trilden – niet van verlangen, maar van tederheid.

Toen hij voorzichtig de witte kanten jurk uittrok, bleef hij staan.
Niet vanwege de kwetsbaarheid van het lichaam van zijn vrouw, maar vanwege de littekens: lange grijze strepen die over haar rug liepen, sporen van operaties, valpartijen en nachten van stille pijn.

Hugo zei geen woord. Hij hield haar alleen maar stevig vast, zo stevig dat haar tranen in haar haar vielen.

« Heb je er geen spijt van? » vroeg Lucía nauwelijks hoorbaar.

« Ik heb er alleen spijt van dat ik je niet eerder heb ontmoet… zodat ik minder met je hoefde te lijden, » antwoordde hij.
« Jij bent de grootste prijs van mijn leven. »

Lucía huilde. Die nacht was er geen medeleven, alleen pure liefde.

De volgende dagen waren gevuld met routine, gelach en hoop.

Hugo stond voor dag en dauw op, kookte voor hen beiden en bracht haar daarna naar het revalidatiecentrum.

‘s Middags leerde hij haar nieuwe recepten of maakte hij zelfgemaakte uitvindingen om haar leven makkelijker te maken.

Lucía begon van haar kant weer te schilderen.

Haar schilderijen, vol felle kleuren en vlinders, leken een kreet van wedergeboorte.

Al snel opende ze een online workshop voor kinderen, die ze ‘Reborn in Colors’ noemde.

Na verloop van tijd ontstond er magie.