Haar stem snijdt als ijs. « Besef je wel wat je hebt gedaan? Deze outfit heeft meer gekost dan je leven! »
De menigte in het restaurant draaide zich om. Sommigen fluisterden, anderen hielden hun mobiele telefoon omhoog. In de chaos verloor Isabella haar kalmte. Ze duwde de jongen, die achterover in een plas viel.
Er klonk een luide kreet. Camera’s klikten. De miljardair, wiens imago gebaseerd was op « elegantie en gratie », werd nu gefilmd terwijl hij een dakloos kind duwde.
Maar op dat moment deed iets haar hart sneller kloppen. Op de linkerpols van de jongen zat een kleine, halvemaanvormige moedervlek – identiek aan die van Liam.
Ze knipperde snel met haar ogen en was voor het eerst in jaren geschokt.
De jongen huilde niet. Hij keek alleen maar op, kalm en trillend.
« Het spijt me, mevrouw, » fluisterde hij. « Ik eet gewoon wat er nog over is… ik heb gewoon honger. »
Toen draaide hij zich om, liep de regen in en verdween in de menigte.
Die nacht kon Isabella de blik in zijn ogen en dat bord niet vergeten.
Slaap kwelde Isabella. Elke keer dat ze haar ogen sloot, zag ze dat teken, die ogen – zo gelijkend op die van Liam. Haar hart, ooit opgesloten achter muren van trots, begon te trillen. Wat als… wat als haar zoon haar niet had verlaten?
Bij zonsopgang belde ze haar persoonlijk assistent, David Miller.
« Zoek de jongen, » beval ze zachtjes. « Die op de foto’s van gisteren. Ik moet weten wie hij is. »
David, altijd discreet, kwam een paar dagen later terug.
« Zijn naam is Eli. Geen papieren, geen geboorteakte. Hij woont vlakbij East 10th Street. Volgens de buurtbewoners wordt hij verzorgd door een oudere dakloze man die Walter heet. »
Die avond trok Isabella burgerkleding aan en ging erheen. De luxe van haar wereld verdween tussen de verwoeste muren, het afval en de wanhoop.
Toen zag ze hem – Eli – opgerold in een kartonnen doos naast de slapende oude man. Om zijn nek hing een versleten zilveren hanger met één enkel woord erin gegraveerd: « Liam. »
Haar knieën voelden zwak aan. « Oh God… »
