De stoffige weg bewoog onder de banden van de oude Chevrolet terwijl de auto tot stilstand kwam voor een klein boerderijtje, badend in het amberkleurige licht van de late namiddag.
De 24-jarige Margaret zat zwijgend op de passagiersstoel, haar vingers geklemd om een versleten leren koffer. Haar lange blonde vlecht hing over haar schouder en haar vervaagde bloemenjurk, schoon maar duidelijk versleten door jaren van verstelwerk – sprak ingetogen van een leven met een bescheiden inkomen.
Ze was altijd al groter geweest dan andere meisjes, en haar familie liet geen kans onbenut om haar daaraan te herinneren. Die ochtend deden de woorden van haar vader nog steeds pijn: Margaret, deze regeling zal onze financiën op orde brengen en je eindelijk een vaste baan bezorgen.
Thomas Brennan heeft een vrouw nodig om te helpen op zijn boerderij, en eerlijk gezegd kunnen we niet kieskeurig zijn over aanbidders. De woorden waren snijdend. Haar ouders hadden duidelijk gemaakt dat ze haar als een last zagen – een ongewenste dochter die te veel kostte en te weinig gaf.
Toen de bank dreigde hun kleine kruidenierswinkel in beslag te nemen, accepteerde haar vader Thomas Brennans plotselinge aanzoek gretig. Hij is maar een boer, had haar moeder met een opgetrokken neus gezegd, maar hij is bereid onze schulden af te lossen in ruil voor jou. Zie het als jouw bijdrage aan de familie na al die jaren dat we je hebben gedragen.
Toen Margaret uit de vrachtwagen stapte, voelde ze zich meer als een bezorgde postbode dan als een bruid. Haar vader vermeed haar blik terwijl hij haar koffer op de grond zette. « Thomas moet hier ergens zijn, » mompelde hij.
« Onthoud, Margaret, jij bent nu zijn verantwoordelijkheid. Maak onze naam niet te schande. »
Alsof het zo afgesproken was, verschenen er twee mannen achter de boerderij.
De jongste – duidelijk Thomas Brennan – was begin dertig, lang en breedgeschouderd, zijn bruine haar wapperde in de wind. Eenvoudig gekleed in een blauw werkoverhemd en een versleten spijkerbroek, liep hij met kalme kracht. Achter hem stond een oudere man, met een grijze baard en vriendelijke ogen, gekleed in een overall en een katoenen overhemd.
« Juffrouw Margaret, » begroette Thomas zachtjes, zijn hoed in beide handen houdend. « Ik ben Thomas Brennan. Dit is mijn vader, Samuel. Welkom in ons huis. »
Margaret knipperde verrast met haar ogen. Zijn toon was warm en respectvol, zonder een spoor van spot of medelijden. « Ik weet dat dit niet het leven is dat je zou hebben gekozen, » vervolgde Thomas voorzichtig. « Maar ik beloof je dat je hier met vriendelijkheid en respect behandeld zult worden. Dit is nu je thuis, zolang je wilt blijven. »
Haar vader, die graag klaar wilde zijn met de uitwisseling, knikte kort en vertrok vrijwel onmiddellijk. De vrachtwagen dwarrelde stof op toen hij over de lange weg verdween, en Margaret bleef daar staan – alleen, angstig, haar koffer vasthoudend als een schild.
« Kom, » zei Thomas zachtjes. « Ik zal je even naar binnen leiden. Je zult wel moe en hongerig zijn. »
Het huis, hoewel eenvoudig van buiten, was verrassend goed onderhouden. Nette hekken strekten zich tot ver in de verte uit, met grazende koeien in de ondergaande zon. Binnen rook het vaag naar versgebakken brood en houtrook. De keuken was licht en gastvrij, met een massief eikenhouten tafel in het midden, groot genoeg voor een gezin van acht.
« Het is niet chique, » zei Thomas met een flauwe glimlach, « maar we hebben geprobeerd het comfortabel te maken. Je kamer is boven – de eerste deur rechts. Je hebt je privacy. Elke deur kan op slot. »
Margaret knipperde opnieuw met haar ogen. Zoveel aandacht was meer dan ze had verwacht. Samuel sprak toen, met een zachte stem. « Mijn liefste, Thomas is een goed mens. Hij zal je nooit bang of ongewenst laten voelen. Ik hoop dat je deze plek mettertijd als thuis zult beschouwen. »
Die avond, terwijl ze aan de grote houten tafel zat te eten van stoofvlees met groenten, begon Margaret een warmte te voelen die ze al jaren niet meer had gekend. Beide mannen behandelden haar met stille waardigheid, vroegen naar haar leven en luisterden alsof haar gedachten ertoe deden.
Toen ze verlegen vertelde dat ze graag las, begonnen Thomas’ ogen te stralen. « We hebben een paar planken vol boeken in de woonkamer, » zei hij enthousiast. « Je mag ze allemaal nemen. Ik ben benieuwd wat je ervan vindt. »
In de weken die volgden, voelde Margaret zich verrassend gemakkelijk wennen aan de boerderij van Brennan. Thomas stond elke dag voor zonsopgang op, maar hij zorgde er altijd voor dat ze zich op haar gemak voelde en vroeg nooit meer van haar dan ze kon geven. Hij gaf haar de ruimte om haar ritme te vinden en zich het huis eigen te maken.
