Maya Caldwell was tien jaar oud toen ze ontdekte dat soms de stilste mensen de luidste waarheden zien.
Twee jaar lang woonden zij en haar moeder, Helen, boven de garage van Grant Sterlings landgoed, als geesten in het landhuis van de miljardair. Helen werkte als Sterlings huishoudster. Ze maakte de glazen wanden schoon die de Stille Oceaan omlijstten, poetste de marmeren vloeren en vouwde kleding met meer precisie dan ze ooit eerder had gedaan. Ze hield haar hoofd gebogen en leerde Maya hetzelfde.
« We zijn hier om te werken, lieverd, niet om op te vallen, » herinnerde Helen haar er altijd aan.
Maar Maya merkte dingen op. Ze had de ogen van haar grootvader – de ogen van een soldaat, scherp genoeg om details op te pikken die anderen over het hoofd zagen. Hij bracht haar bij: situationeel bewustzijn, de meikever. Zoek naar wat er niet in past.
Op een grijze middag, terwijl Maya door Grant Sterlings kantoor slenterde, zag ze iets dat er niet hoorde.
Het schilderij was nieuw – een stormachtig zeegezicht in een zware gouden lijst. Vanessa, Grants verloofde, had hem die ochtend een cadeau gegeven. Iedereen zei dat Vanessa een droom was: honingblond haar, een modellenglimlach, een charme die een kamer kon ontwapenen. Voor Maya leek ze te gladjes, haar glimlach een beetje te geoefend, haar blik scherper dan haar stem.
