« Als je ze niet wilt, dan neem ik ze wel. »
De oudste wuifde met zijn hand:
“Wat je maar wilt, het is tenslotte afval.”
Het geheim tussen de dekens
De volgende dag nam ik de drie dekens mee naar mijn kleine appartement. Ik was van plan ze te wassen en als souvenir te bewaren. Toen ik er een flink schudde, hoorde ik een droog « klak! »-geluid, alsof er iets hards op de grond was gevallen. Ik bukte me, mijn hart bonzend. In de gescheurde voering zat een klein, met de hand genaaid bruin stoffen tasje.
Met trillende handen opende ik het: er zaten verschillende oude spaarrekeningen en een paar ons goud in, zorgvuldig verpakt. Het totaalbedrag overtrof de honderdduizend dollar. Ik hapte naar adem.
Mijn moeder, die haar hele leven sober had geleefd, zonder luxe, had stilletjes elke cent gespaard en haar fortuin verstopt in die oude dekens.
Ik huilde onbedaarlijk. Alle beelden van vroeger kwamen weer boven: de dagen dat ze groenten verkocht op de markt om wat geld te verdienen, de keren dat ze in haar tas rommelde om me mijn schoolgeld te geven. Ik dacht altijd dat ze niets had… maar in werkelijkheid had ze alles voor ons gespaard.
Toen ik de andere twee dekens doorzocht, vond ik nog twee tassen. In totaal bijna driehonderdduizend dollar.
