Karens kalmte begon te wankelen. « Andrew, je overdrijft. Ik probeerde discipline op te bouwen. Zij… »
Andrew stond abrupt op, zijn stem kalm maar zwaar. « Genoeg. Pak je spullen. »
Karen knipperde met haar ogen. « Wat? »
« Je hebt me gehoord, » zei hij. « Je zult geen nacht meer in dit huis doorbrengen. Je zult nooit meer in de buurt van mijn dochter komen. »
Karens mond viel open van protest, maar de blik in Andrews ogen bracht haar tot zwijgen. Zonder nog een woord te zeggen wees hij naar de deur. Trillend van woede en ongeloof draaide ze zich om en verliet de kamer.
Hannah keek naar haar vader, onzeker of ze droomde. Toen hij zich weer naar haar omdraaide, verzachtte zijn uitdrukking. « Het is voorbij, lieverd. Je bent nu veilig. »
Hij droeg haar naar de bank, maakte haar wonden zorgvuldig schoon en wikkelde haar handen in zachte verbanden. Die avond kookte hij zelf het avondeten en zat naast haar terwijl ze at. Voor het eerst in maanden glimlachte ze zonder angst.
In de dagen die volgden, veranderde Andrew alles aan hun routine. Hij regelde kortere werktijden en beloofde Hannah dat hij nooit meer iemand pijn zou laten doen. In het weekend gingen ze naar het park, lazen ze samen boeken en bakten ze koekjes in de keuken waar ze vroeger om moest huilen.
Op school merkten Hannahs leraren dat ze vrolijker en zelfverzekerder was en dat ze langzaam weer begon te lachen. De littekens op haar handen genazen, maar Andrew wist dat er diepere wonden waren. Hij vond een vriendelijke therapeut, mevrouw Preston, die Hannah hielp praten over wat ze had doorstaan. Met geduld en tijd begon Hannah weer te vertrouwen.
