En ik vond het vreselijk.
Omdat het betekende dat hij geen geest was.
De woede is terug.
Ik zat daar, met mijn vingers stevig om mijn koffiekopje geklemd, alsof dat het enige was dat me nog aan de realiteit bond.
Een vrouw kijkt uit het raam | Bron: Midjourney
« Je bent niet zomaar verdwenen, » zei ik. « Je hebt haar in de steek gelaten. Achttien jaar lang. »
« Ik weet het, » zei hij, zijn schouders lichtjes gebogen.
« Je had op elk moment terug kunnen komen », hield ik vol.
Charles keek naar beneden.
« Ik heb er elk jaar over nagedacht, » gaf hij kalm toe. « Maar ik heb mezelf er altijd van overtuigd dat jullie er allebei beter aan toe zouden zijn. »
Ik lachte. Deze lafheid was bijna lachwekkend.
Hij aarzelde en zijn blik dwaalde naar het raam, alsof hij mijn blik niet kon verdragen.
« Mam en ik hebben elkaar al jaren niet meer gesproken, » voegde hij er zachtjes aan toe. « Wat ze heeft gedaan… ik weet ook niet of ik haar ooit zal kunnen vergeven. »
Zijprofiel van een oudere vrouw | Bron: Midjourney
Haar stem brak. Er klonk oprechte emotie. Maar ik was er nog niet klaar voor om me te laten raken. Nog niet. Ik rommelde in mijn tas en schoof een document over de tafel, waarbij ik bijna haar koffiekopje omstootte.
Zijn vingers trilden lichtjes toen hij het papier openvouwde.
« Wat is er, Allie? » vraagt hij voorzichtig.
