Ik hield haar niet eens stevig vast, terwijl de tranen in mijn ogen sprongen.
“Dochter,” fluisterde ik, “ik wil gewoon… Even een pauze nemen.”
De eerste twee dagen had ik het gevoel dat ik langzaam weer kon ademen.
Liza was vrolijk, liefdevol en had altijd warme bouillon op tafel staan.
Ik dacht dat de problemen voorbij waren.
Vrede, er was eens… Het is maar tijdelijk.
Op een zaterdagmiddag, terwijl ik de planten in de achtertuin aan het water geven was, hoorde ik Arturo, mijn schoonzoon, op zijn mobiele telefoon praten.
Zijn stem klonk zacht maar duidelijk in mijn oren:
“Ja lieverd, Amelia is hier.”
“Titels, die heeft ze meegebracht.”
« Als je jouw handtekening krijgt, ontstaat er een splitsing in de commissie, net als in het gesprek. »
Het was alsof mijn bloed plotseling uit mijn lichaam verdween.
Ik stond op het punt mijn greep op de emmer los te laten.
Ik kon het niet geloven: zelfs mijn trouwe dochter en schoonzoon hadden een plan voor mijn bezittingen?
Ik leunde trillend tegen de muur.
En toen hij zich omdraaide, deed ik snel alsof ik met de plant bezig was.
Maar sindsdien voel ik me ongemakkelijk.
De volgende nacht, terwijl iedereen sliep, pakte ik mijn tas en legde de titels op tafel.
Daarnaast schreef ik een brief:
« Als ik ooit verlies, maak dan geen ruzie over dingen waar je niet hard voor hebt gewerkt.
Het land en het geld worden gedoneerd aan wezen en de kerk.
Wat ik je nalaat is geen schat, maar een les:
Als een familie jaloers is, zal het, ongeacht hoeveel geld er is, in puin verdwijnen.”
Nadat ik dat had opgeschreven, stopte ik de waardepapieren in de envelop en bracht ze de volgende dag naar de bank.
Ik heb het omgezet in een liefdadigheidsfonds, namens mijn drie onschuldige kleindochters. Hopelijk leren ze niet zo hebzuchtig te worden als hun ouders.
Inmiddels zijn er alweer drie jaar verstreken sinds die nacht.
Ik woon in een klein huis met een hond.
