Af en toe komen mijn kleinkinderen op bezoek, en dat is alles wat ik nodig heb.
Op een gegeven moment vertelde Liza me dat Arturo huilde toen hij hoorde dat hij geen cent kon krijgen.
Mijn enige reactie is:
“Het is beter om geld te verliezen dan je geweten te verliezen.”
Toen begreep ik het: rijkdom wordt niet gemeten in land of geld, maar in stilte.
Wanneer je familie je op de proef stelt met geld, zul je merken wie echt weet hoe je moet liefhebben.
Uiteindelijk is het niet de rijkdom die u hogerop brengt, maar de vriendelijkheid van uw hart en de vrede in uw ziel.
Het is drie jaar geleden dat ik, oma Amelia, het grote huis in Quezon City verliet met 5 miljoen pesos en drie eigendomsbewijzen.
Tegenwoordig woon ik in een klein huis in Tagaytay, kweek ik bloemen, zorg ik voor honden en geef ik Bijbelles aan de jonge buren.
Het is vredig, eenvoudig en onbevreesd.
Elke ochtend dronk ik een kopje koffie en keek naar de zonsopgang over de heuvels.
Ik zeg vaak tegen mezelf:
« Het leven hoeft niet lawaaierig te zijn. Alleen vrede is genoeg. »
Maar die vrede werd op een zondagochtend plotseling verstoord…
Ik was een plant aan het water geven toen ik een auto voor de deur hoorde stoppen.
Een bekende stem zei, trillend:
“Mam… Hoe gaat het met je, Liza?”
Ik was verbaasd. Hij was al drie jaar niet meer gezien.
Ik ging naar buiten en toen ik zijn gezicht zag, mager en moe, maar met ogen vol tranen, kon ik alleen maar fluisteren:
« Zoon… »
Hij omhelsde mij en huilde als een kind.
“Mam… Vergeef me alsjeblieft… Ik weet het niet, mam… Ik weet niet alles.”
Ik stond daar, mijn handen trilden terwijl ik over zijn rug wreef.
Ik wist niet wat ik eerst moest vragen, maar de tranen sprongen in mijn ogen, voor ons beiden.
3. DE WAARHEID NA JAREN STILTE
Toen ze weer rustig was, vertelde Liza mij alles.
« Mam, ik wist niet dat Arthur hierachter zat.
Mijn broers hielpen hem.
Iedereen wil jouw bezittingen.
Ze denken: als jij sterft, ben ik de begunstigde.”
Ze knikte en veegde haar tranen weg.
“Maar mam, toen jij verloor, vocht iedereen.
Je schoondochters zijn er kapot van.
Arthur… Zij werden ook bedrogen.
En ik heb het ook gebruikt.”
Toen ik dat hoorde, slaakte ik een zucht van verlichting.
Er is geen woede, alleen genade.
Mensen verliezen alles voor geld, zelfs familie.
‘Dochter,’ zei ik zachtjes, ‘ik wou dat ze het nooit hadden begrepen. Niemand heeft ooit een fortuin verdiend door de vrede te stelen.
Ik ging naar mijn kamer en pakte een oude envelop uit de la.
Binnenin zaten kopieën van de papieren die ik had ondertekend om al mijn bezittingen over te dragen aan een goed doel genaamd “Amelia’s Hope Foundation”, dat kansarme kinderen helpt om naar school te gaan.
Ik gaf het aan Liza.
« Dit, mijn kind. Dit is waarom ik niet boos hoef te zijn.
Dat alles gaat naar kinderen die mij niet eens kennen, maar ik weet zeker dat ze mij niet zullen bedriegen.”
Liza snikte en omhelsde mij.
“Mam, als ik het had geweten, had ik ze tegengehouden…”
Ik glimlachte en veegde de tranen van mijn dochter weg:
« Je hoeft mensen die verblind zijn door geld niet tegen te houden, mijn kind.
Het enige wat je kunt doen is de ogen van je eigen hart openen. »
Een maand later arriveerden Mario, Carlos en Ricky – de drie zonen van wie ik zo veel hield – bij mij thuis in Tagaytay.
Geen luxe meer zoals vroeger, geen dure auto’s meer, alleen drie mannen met ogen vol spijt.
Ze knielden voor mij neer en huilden als kinderen.
