Mijn geestelijke gezondheid begon achteruit te gaan. Ik voelde me als afval, als iets dat mijn vader elk moment kon weggooien. Ik was constant bang dat mijn moeder, die in het ziekenhuis werkte, koolmonoxidevergiftiging zou krijgen. Mijn haar begon in plukken uit te vallen. ‘s Ochtends vond ik het op mijn kussen in het doucheputje.
Ik viel af omdat ik te rusteloos was om te eten. Ik kon niet slapen, en als ik sliep, had ik nachtmerries. De meeste dagen voelde ik me gewoon verdoofd. Er waren dagen dat ik uren naar de muur staarde, helemaal leeg vanbinnen. Ik probeerde meerdere keren met mijn vader te praten.
Ik wachtte altijd tot Sophia in slaap viel en vroeg dan of we konden praten, maar het kwam nooit goed uit. Hij zei altijd « later », maar « later » kwam nooit. Ik heb het een keer tijdens het avondeten geprobeerd ter sprake te brengen. Ik weet het, stomme zet. Sophia ging weg en mijn vader keek me teleurgesteld aan, alsof ik de hele avond had verpest. Hij volgde haar om haar te troosten, zoals altijd. Ik heb mijn moeder een keer een berichtje gestuurd, omdat ik haar alles wilde vertellen, maar ze werkte diensten van 17 uur en klonk altijd uitgeput als ze belde.
Op een keer vroeg ze of het goed met me ging, en ik barstte bijna in tranen uit. Maar toen vertelde ze me over een 37-jarige patiënt die die dag was overleden, en ik had het gevoel dat mijn problemen niets voorstelden vergeleken met dit. Dus bleef ik stil. Ik FaceTimede soms met vrienden, maar dat was toch niet hetzelfde. Iedereen had zijn eigen problemen op het werk.
Mijn beste vriendin was de enige die me echt begreep. Ik kon uren met haar praten. Ze gaf me nooit het gevoel dat ik dramatisch of irritant deed. Eerlijk gezegd weet ik niet hoe ik het zonder die telefoontjes had gered. Toen stortte alles op een dag in. Het was een zaterdag eind juli. Ik leefde al zo’n vier maanden zo.
nths. Rond 7:27 zat ik aan de keukentafel met een kom ontbijtgranen. Ik dacht dat iedereen al gegeten had en terug naar zijn kamer was gegaan. Ik scrollde gewoon door mijn telefoon, wachtend tot de ontbijtgranen zacht werden. Ja, ik ben zo’n rare snuiter die knapperige ontbijtgranen haat. Op dat moment voelde ik me een beetje normaal, alsof ik het me kon veroorloven om buiten mijn kamer te leven. Toen kwam Sophia binnen.
Ze hapte naar adem toen ze me zag, alsof mijn aanwezigheid haar dag had verpest. Ze was toen zeven maanden zwanger en hield constant haar buik vast, alsof ze de baby tegen me beschermde. Ze begon de keuken schoon te maken, ook al was die al brandschoon omdat ik hem eerder had schoongemaakt. Ze sloeg de keukendeurtjes dicht en mompelde binnensmonds over mensen die in viezigheid leven.
En toen, uit het niets, pakte ze mijn ontbijtkom – een echte keramische, geen plastic – en gooide alles in de prullenbak. Niet alleen de ontbijtgranen, de hele kom. Ik verloor de controle. Na maanden van stilte, lopend op glad ijs, knapte er iets in me. Ik begon te schreeuwen en vroeg wat er met me aan de hand was. Ik noemde haar agressief.
Ik vertelde haar dat ze me ongelukkig probeerde te maken, dat ze me het huis uit probeerde te zetten. Ik vroeg wat er veranderd was, waarom ze me nu haatte, terwijl we vroeger nog goed met elkaar overweg konden. Mijn vader stormde binnen en ging tussen ons in staan. Sophia huilde weer en greep naar haar buik alsof ik een bedreiging voor haar vormde. Ze zei dat ze zich niet veilig voelde als ik thuis was.
Ze zei tegen mijn vader dat ik weg moest. Hij liep met me mee terug naar mijn kamer, zijn gezicht rood van woede. Toen zei hij iets wat ik nooit zal vergeten. Woorden die alles tussen ons kapotmaakten. « Je moet haar iets aandoen, » zei hij. « Niemand haat een kind zonder reden. Als je haar stress bezorgt, moet je verhuizen. »
Sophia en het kind waren nu mijn prioriteit. En plotseling besefte ik dat dat niet zo was. Alles veranderde zo snel dat ik niet wist hoe ik ermee om moest gaan. Er werd me verteld dat als ik me niet gedroeg, ik niet meer thuis zou kunnen blijven.
En wat nog erger was, hij zei dat ik misschien jaloers zou zijn op de baby en er alleen maar boos over zou worden. Het was zo oneerlijk. Ik was niet jaloers. Ik worstelde met mijn gedachten, en niemand gaf erom. Ik probeerde kalm en geduldig te blijven. Echt waar. Maar toen zei hij iets wat me volledig brak. Hij zei dat ik volwassen moest worden en aan iemand anders moest gaan denken dan aan mezelf.
Het deed pijn, vooral omdat het kwam van een man die me langzaam naar de achtergrond had zien verdwijnen, me elke dag meer en meer had teruggetrokken, en die me nooit had gevraagd of het goed met me ging. Toen hij de kamer verliet, zat ik gewoon op bed te huilen. Ik moet daar wel een uur hebben gelegen, misschien wel langer. Toen deed ik iets wat ik nooit had verwacht. Ik schreef een bericht op sociale media waarin ik alles uitlegde. Ik vertelde mensen hoe Sophia was veranderd, hoe mijn vader haar kant had gekozen en hoe ik me niet langer veilig voelde en daar niet wilde zijn.
Ik vroeg of iemand een plek voor me had waar ik een tijdje kon verblijven, aangezien ik nergens anders heen kon. Ik wilde mijn moeder, die nog in het ziekenhuis lag, niet van streek maken, dus besloot ik dat het beter zou zijn om zelf een tijdelijke oplossing te vinden.
