Mijn moeder waarschuwde haar. Ze vertelde haar dat Hazel contact met haar had opgenomen om een grote, verrassende hereniging tussen mij, Sophia en mijn vader te regelen.
Het was vanaf het begin haar plan geweest. Ik kon het niet geloven. Ze had er geen recht op. Daarna besefte ik dat ik het moest afsluiten. Niet van Hazel, maar van mijn vader. Dus schreef ik hem een lange brief van zeven pagina’s. Ik stortte alles eruit. Ik vertelde hem hoe zijn keuzes me het gevoel hadden gegeven dat ik me verlaten, verraden en onzichtbaar voelde.
Ik vertelde hem dat ik me zelfs nu nog soms terugdeins bij anderen thuis, omdat ik probeerde geen last te zijn, omdat ik me al zo lang zo voelde. Ik vertelde hem dat ik ooit een relatie met mijn broer wilde, maar dat ik niet zeker wist of ik dat met hem wilde, en dat als ik ooit van gedachten zou veranderen, dat op mijn voorwaarden zou zijn, in het bijzijn van mijn moeder. Ik vroeg hem om niet meer met me te praten totdat ik er klaar voor was.
Het schrijven van deze brief was als het loslaten van een last die ik al jaren met me meedroeg. Ik huilde tijdens het schrijven van delen ervan, maar toen ik klaar was, voelde ik me lichter. Mijn moeder gaf het me. Ze zei dat mijn vader verbaasd keek, maar de brief zonder een woord aannam. De volgende dag vroeg hij om een afspraak. Ze praatten ongeveer een uur. Later vertelde ze me dat hij huilde. Ik weet niet wat er nu gaat gebeuren.
Misschien niets, misschien iets. Maar voor het eerst in lange tijd heb ik het gevoel dat ik op mijn eigen voorwaarden een stap in de richting van genezing heb gezet. Ik heb mijn vader dit maar twee keer in mijn leven zien doen. Een paar dagen geleden hadden hij en Sophia het over de mogelijkheid om mijn broer te zien. En toen, volkomen onverwacht, zei mijn vader dat hij me een auto wilde kopen, zonder voorwaarden.
Hij zei ook dat hij en Sophia me wat geld wilden geven voor mijn verjaardag. Eerlijk gezegd, je mag me daar wel om veroordelen, maar ik neem de auto en de $727. Als hij meer biedt, neem ik hem ook. Waarom? Omdat studeren duur is.
Tussen het verhuizen naar het studentenhuis en het kopen van alle benodigdheden, zit ik krap bij kas. Ik weet dat het misschien lijkt alsof ik hem uitbuit, maar zo zie ik het niet. Na alles wat ik heb meegemaakt, voelt het als het minste wat hij voor me kan doen. Het lijkt misschien iets kleins. Het klinkt misschien materialistisch, maar ik ben realistisch, niet emotioneel. Dat betekent niet dat ik hem vergeef. Het betekent alleen dat ik nu slimme beslissingen neem.
Mijn moeder vertelde me dat het helemaal mijn beslissing was. Ze zei dat ze me niet zou veroordelen, wat ik ook zou kiezen. Laten we het nu over Hazel hebben. Hazel nam achter mijn rug om contact op met Sophia via Facebook. Sophia stuurde mijn moeder uiteindelijk screenshots van hun gesprek. In de berichten beschuldigde Hazel me ervan te liegen en alles wat ik zei te overdrijven.
Kun je het geloven? Ze probeerde me in feite af te schilderen als de slechterik. Om eerlijk te zijn, Sophia was eerlijk. Ze gaf toe dat ze me slecht had behandeld tijdens mijn zwangerschap en dat bij haar een depressie en prenatale angst waren vastgesteld. Ze vertelde mijn moeder dat ze nu hulp kreeg en had spijt van haar gedrag.
Maar Hazel bleef me ervan overtuigen dat Sophia het echte slachtoffer was. Ze bleef maar dingen zeggen als: « Het moet ongelooflijk moeilijk voor je zijn geweest om tijdens de pandemie met een tiener om te gaan. Dat was zo neerbuigend. » Hazel probeerde Sophia er ook van te overtuigen om me te helpen mijn relatie met mijn vader te herstellen, ook al was dat niet haar taak. Gelukkig ontkende Sophia het.
Ze zei tegen Hazel dat ze mijn beslissing om afstand te houden respecteerde en dat Hazel geen recht had om zich ermee te bemoeien. Maar toen overschreed Hazel een grens. Ze stuurde Sophia een sms’je met de locatie en tijd van het etentje waar we naartoe zouden gaan. Ze bood zelfs aan om me erheen te rijden, zodat ik niet weg kon. Het was echt manipulatief en, eerlijk gezegd, angstaanjagend. Als ik was gegaan, had ik de serveerster moeten vragen mijn moeder te bellen of een Uber moeten bestellen om weg te komen. Mijn moeder was woedend.
Ze deelde screenshots in de groepschat en schold Hazel uit. Ze zei zelfs dat als Hazel ooit nog eens in mijn buurt zou komen, ze daar spijt van zou krijgen. En geloof me, mijn moeder dreigt niet tenzij ze het meent. Ik heb Hazel geblokkeerd en de groepschat verlaten, dus ik weet niet wat er daarna is gebeurd. Maar James, mijn neef en Hazels vriend, kwam met mijn tante mee. Hij zwoer dat hij geen idee had wat Hazel aan het doen was.
Hij leek oprecht geschokt toen hij de berichten las. Toch probeerde hij haar te verdedigen door te zeggen dat ze erg gestrest was. Dit viel niet in goede aarde. Mijn tante noemde hem een idioot omdat hij met iemand uitging die zo labiel was, en mijn moeder zei zoiets als: « Het moet wel goed zijn als je zo’n waanzin door de vingers ziet. »
Het werd al snel ongemakkelijk en James vertrok kort daarna. Ik werd 19 en had een fantastische verjaardag. Ik ontmoette eindelijk mijn broer en alles ging veel beter dan ik had verwacht. Ik heb ook met mijn vader en Sophia gesproken. En toen was er weer een angstaanjagende ontmoeting met Hazel. Maar vijf dagen na mijn vertrek kreeg mijn moeder een melding van onze
