Hier in de ene hand en mijn aanmelding voor de opleiding verpleegkunde in de andere, me afvragend hoe ik het allemaal zou gaan regelen. Het bleek gewoon zo te zijn. Je werkt, je slaapt in blokken van vier uur, en je leert dat huilen in de pauzeruimte een vorm van zelfzorg is.
Drie jaar geleden ging mijn vader met pensioen. Hij wilde de verloren jaren inhalen. Hij kwam elke week langs met afhaalmaaltijden en verhalen. Hannah was dol op hem. Mijn moeder vond het niet leuk. Toen werd hij ziek. De ziekte kwam snel en ging niet weg. Op een avond belde mijn moeder met trillende stem. « Hij heeft hulp nodig, Elena. Je bent verpleegster. » Dus trokken Hannah en ik in. Ik zei tegen mezelf dat het tijdelijk was.
Die twee jaar waren de enige tijd dat dit huis als thuis voelde. Mijn vader was aardig en dankbaar. Ik runde het als een klein ziekenhuis: patiëntendossiers, pillen, maaltijden, voorschriften. Mijn moeder rende als een gek rond, gedroeg zich als Florence Nightingale, alleen was haar uniform een en al wijn en ontkenning. Toen Brittany haar familie bezocht, straalde haar moeder alsof het 4 juli was. Op het moment dat ze vertrokken, ging het licht weer uit.
Drie weken geleden overleed papa. De rouwbloemen waren nog niet verwelkt toen het huis begon te veranderen. Verdriet doet vreemde dingen. Mama ging opnieuw inrichten. Drie dagen na de begrafenis was ze al bezig de meubels te herschikken, neuriënd in zichzelf, en noemde het « frisse energie ». Ze begon met papa’s kamer, verfde die felgeel en haalde zijn boeken tevoorschijn. « Het wordt de perfecte plek voor Brittany en de kinderen om op bezoek te komen, » zei ze met een glimlach. Binnen een week leek het wel een showroom. Nieuwe stapelbedden, speelgoed, ingelijste foto’s van Brittany’s kinderen op de commode. Geen enkele foto van papa.
Op een avond hoorde ik haar in de keuken tegen Brittany fluisteren: « De huur is nu belachelijk hoog. Het is gewoon logisch dat je hier permanent woont. Bovendien zal Elena hier waarschijnlijk niet lang meer blijven. Ze was er alleen voor je vader. » Ik herinner me dat ik daar stond en de thee plotseling een metaalachtige smaak kreeg. Minder dan een maand na de begrafenis werd ik al weggevaagd. Toen ik haar confronteerde, glimlachte ze alsof ik dramatisch deed. « Je zei dat je er alleen was om je vader te helpen. Hij is er niet meer. Nu heb je je eigen leven. Tijd om verder te gaan. »
Een paar dagen later belde Jonathan Wells, de advocaat van mijn vader. « Nog even wat papieren regelen, » zei hij. Ik ging naar zijn kantoor. In plaats van verzekeringsformulieren gaf hij me een map. « Je vader heeft het huis tijdens zijn leven in trust gegeven, » legde hij uit. « Hij wilde ervoor zorgen dat het bij jou en Hannah bleef. »
« Wat bedoel je met ‘bij mij gebleven’? »
« Het is van jou, » zei hij eenvoudig. « Hij heeft het overgedragen voordat hij stierf. Je moeder staat nergens op de akte. »
De woorden drongen niet meteen tot me door. En toen ze kwamen, kon ik alleen maar denken aan hoe snel alles was veranderd – van de lofredes tot de uitzetting. Ik had het nog aan niemand verteld. Nog niet. Hoe kon ik een huis vol gelach binnenlopen en zeggen: « Eigenlijk is het allemaal van mij »? Ik dacht dat ik het juiste moment moest afwachten. Maar vijf dagen later veranderde ze de sloten.
Daarna heb ik niet meer geslapen. Tegen zonsopgang was de adrenaline omgeslagen in woede over het plan. Ik belde twee keer: één naar het ziekenhuis om een paar dagen vrij te nemen, en één naar Jonathan Wells. « Ze heeft de sloten vervangen, » zei ik tegen hem.
« Heb je de trustdocumenten? »
« In mijn auto. »
« Oké. Kom op. »
Zijn kantoor was 10 minuten verderop. « Het is simpel, » zei hij, terwijl hij door de pagina’s bladerde. « De woning valt onder een trust. Jij bent de trustee. Zij heeft geen rechtspersoonlijkheid. »
« Regel het dan maar. »
« Ik maak de kennisgeving op. Hoe snel? »
Hij keek op zijn horloge. « Geef me 20 minuten. » Hij typte terwijl ik bij het raam stond. « Wil je het zelf opdienen, of zal ik het doen? »
Ik lachte een keer. « Ik heb er genoeg van dat de deur voor mijn neus dichtgesmeten wordt. Doe jij het maar. » Hij printte het uit, ondertekende het, stempelde het en gaf me een exemplaar.
Een uur later parkeerden we een straat verderop. Hannah was met een vriendin. Jonathan reed de oprit op. Moeder reageerde bijna onmiddellijk, ongeduldig en neerbuigend. Hij gaf haar de papieren. Ze rolde met haar ogen en las toen de eerste regel. Haar gezicht veranderde. Brittany verscheen achter haar, scheurde de papieren eruit, bekeek ze en begon te gillen. Jonathan zei iets korts, waarschijnlijk een beleefde vertaling van « Je bent eruit gezet », draaide zich toen om en liep terug naar de auto. « Opgediend, » zei hij.
De rit naar huis was stil. Ik verwachtte nog steeds een gevoel van overwinning te voelen, maar het enige wat ik voelde was de uitputting die eindelijk uit mijn hart verdween. Het was geen triomf, het was zuurstof.
Diezelfde avond belde Jonathan. « Ze heeft al een advocaat in de arm genomen. Ze beweren dat je de lockdown hebt gemanipuleerd en beschuldigen je van ongepaste invloed op je vader. » Ik lachte. De zorg voor een stervende ouder leek me nu verdacht? « Ik dien een verzoek in voor een noodbevel tot vrijlating, » zei hij. « Een politieaangifte is nuttig. » Die ochtend ging ik naar het politiebureau en vertelde de agent hoe mijn moeder haar elfjarige dochter in de regen had opgesloten. « Dat is nalatigheid, » zei hij. « Post
