Schat!” Susans stem klonk onnatuurlijk opgewekt. “Hoe was je dag?”
“Waar is oma?” vroeg Kevin, ter zake komend. “Ze had beloofd te bellen.”
“O, het gaat goed met haar! Ze is waarschijnlijk net aan het wennen, je weet hoe dat gaat. Slechte ontvangst. Ze belt morgen.” Het excuus was te gladjes, de toon te afwijzend. Een koude angst schoot door Kevin heen, scherp en vertrouwd. Zijn moeder loog.
Kevins geest, getraind om patronen te herkennen en complexe logistieke problemen op te lossen, begon te racen. Paniek was niet bevorderlijk voor de productiviteit. Hij had gegevens nodig. Hij ging achter de computer zitten en zijn vingers vlogen over het toetsenbord. Hij was de technische contactpersoon van zijn grootmoeder voor noodgevallen; hij had toegang tot haar accounts. Hij logde in op de ‘Vind mijn telefoon’-service van haar mobiele provider.
Het resultaat deed hem rillen. De telefoon was drie uur geleden uitgezet. Maar de service gaf hem één cruciaal stukje informatie: de laatst bekende gps-coördinaten vóór zonsondergang. Hij voerde de coördinaten in zijn satellietkaartsoftware in. De plek was een naamloos, karakterloos stukje groen, kilometers verwijderd van elke bekende stad of bezienswaardigheid. Er was geen ‘Heiligdom van de Gouden Wijngaard’. Er was niets.
Zonder een moment te aarzelen pakte Kevin zijn spullen. Hij had geen kleine drone voor thuisgebruik ingepakt. Hij had zijn « werkpaard »: een op maat gemaakte quadcopter met een groot bereik, een hoogwaardige cardanische ophanging die een 4K-camera met een krachtige zoomlens stabiliseerde. Dit was zijn « oog in de lucht », een machine die kilometers kon vliegen en filmische beelden kon vastleggen. Dit was geen hobby meer. Dit was een zoek- en reddingsmissie.
Hij reed twee uur, legde kilometers snelweg af in zijn auto, totdat hij eindelijk dezelfde landelijke route bereikte die de telefoon van zijn oma onlangs had gevolgd. Hij stopte een paar kilometer van de gps-coördinaten, op een open plek langs de weg. De zon begon naar de horizon te zakken en wierp lange, onheilspellende schaduwen. Hij had niet veel tijd.
De drone steeg op met een luid, schril gejank en steeg snel op. Op het scherm van de controller veranderde de wereld in een bovengrondse kaart, vol groene en bruine tinten. Met de gps-coördinaten als uitgangspunt begon hij een systematische rasterzoektocht, waarbij hij de livefeed met koortsachtige, geconcentreerde intensiteit scande.
Twintig kwellende minuten lang was er niets dan bomen en leegte velden. En toen zag hij het. Een breuk in het patroon. Een modderig pad dat van de hoofdweg aftakt en zich slingert door wat eruitzag als een dode wijngaard. Zijn hart bonsde in zijn borst. Hij bestuurde de drone over de weg. En daar was hij. Een vervallen hut, precies zoals de satellietkaart suggereerde.
Hij stond op het punt in te zoomen op de hut toen een flits van beweging zijn aandacht trok. Een auto. Een bekende, donkerblauwe sedan, die stofwolken opwierp terwijl hij van het terrein terug naar de hoofdweg scheurde.
Kevins bloed bevroor. Het was de auto van zijn oom.
Zijn handen bewogen met het instinct van een professional. Hij draaide de drone rond, de cardanische ophanging volgde het voertuig soepel. Hij drukte op de rode opnameknop.
De krachtige camera van de drone zoomde in. Het beeld was perfect stabiel, schokkend helder. Hij kon de kentekenplaat zien. Hij zag zijn moeder, Susan, op de passagiersstoel zitten, lachend om iets. Hij zag zijn oom Robert achter het stuur, een blik van zelfvoldane opluchting op zijn gezicht. Toen draaide hij de camera. Terug naar de hut. Op de vervallen veranda stond een kleine, eenzame en doodsbange figuur: zijn grootmoeder.
Hij had zojuist de hele misdaad vastgelegd vanuit Gods perspectief, in verbluffende 4K-resolutie.
Kevins handen trilden, maar zijn geest was kristalhelder. Dit was niet langer alleen een familieaangelegenheid; dit was een misdaad. Hij had zijn moeder niet gebeld. Hij had zijn oom niet gebeld. Hij had de staatspolitie gebeld.
« Mijn naam is Kevin Foster, » zei hij, zijn stem kalm en beheerst, die de woede in zijn borst verdoezelde. « Ik moet een geval van verlating van een oudere melden. Ik heb de precieze gps-coördinaten van het slachtoffer. Ik heb ook een live-uitzending van de verdachten die van de plaats delict vluchten. »
De centralist aan de andere kant, waarschijnlijk gewend aan hectische en onsamenhangende oproepen, was verrast door zijn precisie. « Live-uitzending, meneer? »
« Klopt, » zei Kevin. « Ik ben een gediplomeerd dronepiloot. Ik stuur je nu de opname en een link naar een beveiligde livestream. Het slachtoffer is mijn 72-jarige oma. Ze is alleen en heeft een zwakke gezondheid. Je moet er onmiddellijk iemand naartoe sturen. »
Het effect was onmiddellijk. Wat een trage gezondheidscontrole had kunnen zijn, werd een prioritaire reddingsoperatie. Kevin bleef aan de lijn, zijn drone zweefde hoog boven de hut als een beschermengel en gaf informatie door aan de hulpdiensten. « De toegangsweg is modderig, we raden een voertuig met vierwielaandrijving aan. De voordeur van de hut bevindt zich aan de zuidkant. Ik zie mijn oma. Ze zit op de trap van de veranda. »
