Ik stopte haar medicijnen, ziekenhuisgegevens en een oud medisch notitieboekje in een stoffen tas. Die nacht zette ik haar in een rolstoel en zei zachtjes: « Mam, ik ga je een paar dagen naar Miguel brengen. Altijd op dezelfde plek blijven is saai. » Ze knikte, haar ogen fonkelden als die van een kind.
In het kleine appartement belde ik aan. Miguel deed de deur open en achter hem stond de andere vrouw, in een zijden nachtjapon en felrode lippenstift. Ik reed Doña Carmen de woonkamer in, legde de dekens en kussens neer en zette de medicijntas op tafel.
Het huis rook sterk naar parfum, maar voelde koud en stil aan. Miguel stamelde: « Wat… wat doe je? »
Ik glimlachte zachtjes. « Weet je nog? Mam is van jou. Ik ben alleen maar je schoondochter. Ik heb zeven jaar voor haar gezorgd – dat is genoeg. » De vrouw achter hem werd bleek, met nog steeds een lepel yoghurt in haar hand die ze niet had opgegeten.
Ik deed kalm een stap opzij, alsof ik een lang geplande taak afrondde. « Hier is haar medische geschiedenis, recepten, luiers, maandverband en crème voor haar zweren. Ik heb alle doses in het notitieboekje opgeschreven. »
Ik legde het notitieboekje op tafel en draaide me om om te vertrekken. Miguels stem werd luider. « Ben je mijn moeder aan het verlaten? Dit is wreed! »
Ik zweeg even, zonder me om te draaien, en antwoordde met een rustige, vaste stem:
« Je hebt haar zeven jaar verwaarloosd – wat is dat, behalve wreedheid? Ik heb voor haar gezorgd als mijn eigen familie, niet vanwege jou, maar omdat ze moeder is. Nu ga ik weg – niet uit wraak, maar omdat ik mijn deel als mens heb gedaan. »
