Ik ben Hannah Miller, 29 jaar oud.
Tot een jaar geleden was ik gewoon een normale vrouw: een echtgenote, een moeder, een dochter.
Mijn man, David Miller, was civiel ingenieur: zachtaardig, aardig en het type man dat zijn paraplu weggaf in de regen.
Wij hadden een dochter van 4 jaar, Sophie. Haar lach was de melodie in ons huis.
Maar op een wintermiddag, enkele dagen voor Kerstmis, veranderde alles.
David had last van hevige maagpijn.
Toen we uiteindelijk naar het ziekenhuis in Chicago gingen, keek de dokter ons aan en zei:
« Alvleesklierkanker in stadium vier, » zei hij. « Het is terminaal. We zullen proberen hem zo comfortabel mogelijk te maken. »
Ik voelde de wereld om mij heen instorten.
Mijn oren suisden. Mijn handen werden koud. Ik wilde schreeuwen, maar er kwam niets uit.
David, de man die bruggen bouwde, lag nu opgesloten in een ziekenhuisbed. Zijn ooit zo sterke handen trilden terwijl hij fluisterde:
“Het spijt me, Hannah… voor alles.”
Toch weigerde ik het te accepteren. Ik kon hem niet verliezen. Sophie kon haar vader niet verliezen.
Ik begon te zoeken naar behandelingen, nieuwe medicijnen, wat dan ook.
Toen vertelde een specialist mij over een experimenteel medicijn uit de VS dat de carcinoom-ziekte zou kunnen vertragen.
De prijs: $15.000 per maand.
Ik verkocht alles: onze auto, ons spaargeld, zelfs mijn verlovingsring, maar na een paar maanden was ik door mijn geld heen.
Ik leende geld van vrienden, bad bij familieleden, maar niemand kon me meer helpen.
Op een slapeloze nacht, terwijl ik door het internet aan het scrollen was, stuitte ik op een online forum. Hier stonden verhalen van vrouwen die draagmoeder waren geworden voor rijke families.
Sommigen kregen meer dan $100.000 betaald. Genoeg om David wat tijd te geven.
Ik verstijfde en voelde walging bij de gedachte.
Maar een ander deel – de wanhopige vrouw, de doodsbange moeder – fluisterde:
« Je kunt hem redden. »
Een paar dagen later stuurde ik een bericht naar een contactpersoon in een privégroep.
Haar naam was Lena Torres, een vrouw met een rustige stem en een verontrustend zelfvertrouwen.
« Wij werken met eliteklanten », zei ze.
« Je krijgt een vergoeding van $ 120.000. We dekken alles: medische rekeningen, huisvesting, voeding.
Het enige wat we vragen is dat u discreet blijft. Niemand mag het weten.”
Ik vroeg met trillende stem:
“Moet ik… met iemand naar bed?”
Ze lachte zachtjes.
