Nee, lieverd. Het is allemaal kunstmatige inseminatie. Het embryo is van een getrouwd stel dat geen kinderen kan krijgen. Jij bent slechts het omhulsel. Er is geen genetische band met jou. En als de baby eenmaal geboren is, ga je weg – schoon, veilig en rijk.
Ik zat daar een hele tijd naar de telefoon te staren.
Toen keek ik naar David – bleek, hijgend – en naar Sophie die naast hem sliep.
Drie dagen later stuurde ik Lena een sms:
« Ik zal het doen. »
Alles ging snel.
Ik werd naar een privékliniek in Los Angeles gebracht, waar ze een volledig lichamelijk onderzoek deden, hormoontesten deden en zelfs een psychologische screening deden.
Toen ze me het contract gaven, was het twintig pagina’s lang. Ik heb niet elke regel gelezen.
De laatste zin bezorgde mij een knoop in mijn maag:
“De draagmoeder doet vrijwillig afstand van alle rechten op het kind en stemt ermee in strikte vertrouwelijkheid te betrachten.”
Ik heb het ondertekend.
Zeven dagen later werd het embryo geïmplanteerd.
Ik vertelde iedereen dat ik een tijdelijke baan buiten de stad aannam.
Zelfs David wist het niet. Hij dacht dat ik extra diensten draaide om zijn medicijnen te betalen.
« Je moet niet zo hard werken », zei hij op een avond hoestend aan de telefoon.
« Je hebt genoeg voor mij gedaan. »
Ik glimlachte door mijn tranen heen.
« Nog niet, » fluisterde ik
In de derde maand ontving ik mijn eerste betaling: $ 20.000,- op mijn rekening.
Ik betaalde meteen Davids ziekenhuisrekening, betaalde de nieuwe behandeling en huurde een privéverpleegkundige in.
Zijn kleur verbeterde. Zijn glimlach kwam terug.
Hij had er geen idee van dat elke ademhaling die hij nam, werd verkregen door de hartslag die ik van mijn lichaam had geleend.
Maar in de vierde maand veranderde alles.
Lena belde.
