Ik ontmoette een advocaat in Saket – Arjun Malhotra – die me rustig de procedure voor de verdeling van eigendommen uitlegde en me adviseerde bewijsmateriaal te verzamelen. Ik belde een vriend om te helpen met het vastleggen van bewijs. Alles moest transparant zijn.
Twee weken later, toen ze er nog steeds van uitgingen dat ik in Europa was, liep ik met Arjun en een juridisch dossier de woonkamer in. Alle drie verstijfden ze. Hitesh stotterde, Sarla keek verbaasd en Riya draaide haar gezicht af.
Ik legde de scheidingspapieren op tafel. « Bedankt voor de ₹20 lakh, » zei ik koeltjes. « Ik ga het gebruiken om een vrijer en lichter leven te beginnen. Vanaf vandaag verbreek ik alle banden met deze familie. » En ik vertrok – niet langer als een buitenstaander, maar als een vrouw die haar eigen kracht claimt.
“Status-quo”
Hoewel ik vastberaden dat huis verliet, voelde ik een zware steen in mijn hart. De ₹20 lakh stond onaangeroerd op een aparte rekening die Arjun me voorstelde te openen, waarmee ik de oude banden definitief verbrak.
In Karol Bagh huurde ik een piepklein kamertje op de bovenste verdieping met uitzicht op een drukke straat vol scooters, theestalletjes en gebakken paratha’s. ‘s Nachts hield het getoeter onafgebroken op, maar ik sliep diep – niet in stilte, maar in vrede.
Arjun begon te werken aan een ‘status quo’-regeling: het voorkomen van overdracht van eigendommen of activa totdat de scheiding was afgerond. Voor het eerst voelde ik een gevoel van langdurige bescherming.
