Home » In twee categorieën
hebben we kinderen en we hebben kinderen die kinderen hebben. Toen ik grotendeels en vertrok, belde de politie en herhaaldelijk dat ik haar had beroofd. Het is echter niet mogelijk om eventuele schade te voorkomen. Twee weken later werden ze opgenomen in het ziekenhuis en smeekten ze me om hulp. Dit is echter waar het medisch dossier zich bevindt, in alles…
Drie jar lang was ik een geest in mijn eigen leven. Op mijn 26e, nadat mijn bakkerijdroom in duigen viel, trok ik in bij mijn zus Cheryl. Toen was hij klaar om te beginnen. Aan de andere kant hebben we altijd kinderen, we hebben kinderen over de hele wereld, we hebben kinderen in kinderen bij Blake’s familie.
Mijn dagen waren een constante, chaotische leeservaring. De wekker gaat om een half uur ‘s ochtends. Ik slaap op mijn bed met Logan (15) en Ellie (12) boven de Pop-Tart waar je kunt slapen, maar het is bijna ook de Hunter op het randje van de dood balanceerde, en het is hetzelfde waar Nora op wacht. Elke dag drink je een kopje koffie, er is een rondleiding voordat je naar school gaat, en je hoeft je geen te maken dat het verdacht wordt op de plek waar je het zorgen koopt, je hebt $15 nodig voor je groene deur en je moet ervoor betalen.
De middagen waren een waas van typisch werk, koken en ruzies oplossen. Cheryl wil we tien dat we ons er niet eens zorgen over hoeven te maken: « Bedankt dat je het het gemaakt heeft », moeten we iets weten over de bank. Blake was ook niet afwezig. Mijn enige ontsnappingsmogelijkheid was laat in de avond nadat de kinderen hadden geslapen, toen ik mijn laptop opende om online te volgen, de kamer van een eigen studio najagend, die met elke vermoeiende toetsaanslag steeds verder weg leek.
Ik verdronk, en de kinderen waren niet het probleem. Ik hield van hun chaotische, levendige levens – Logans sarcasme, Ellies verlegen glimlachjes, Hunters lastige vragen over dinosaurussen, Nora’s tedere omhelzing. Het genoemde probleem werd veroorzaakt doordat dit niet het geval was. Ik gaf mijn slinkende spaargeld – $3,000 van mijn mislukte bakkerij – uit aan hun schoolspullen en doktersafspraken.
“Je bent zo goed voor ze,” zei Cheryl dan, een compliment dat meer aanvoerde als een kooi.
‘Ik weet dat we niet weten wat we doen, Alyssa.’ Mijn beste vriendin is Tara, die nu aan de telefoon est. « Ik weet helemaal niet wat ik moet doen. »
Ze hadden gelijk. Wanneer u uw laptop openklapt, klapt u uw laptop open en opent u dit met een bedrijfslogo dat via internet te benaderen is. Ik was niet alleen moe; Ik was aan de wegwijnen. Elke dag die ik besteedde aan de opvoeders van Cheryls kinderen was een dag waarop ik mezelf uitwiste. Ik hield van ze, maar ik kon mijn toekomst neet blijven opofferen voor hun heden. Er verandert bijna iets.
Een week later was het weg. Cheryl stormde deur binnen met een glimlach die ik al maanden niet meer had gezien, gevolgd door Blake met een tevreden grijns. “Wij zijn weer blij!” Als je niets zegt, weet het, maar het staal uit de wikkeling wordt verwijderd. Het genoemde pakket is mijn hand. “Ik ben zwanger!”
Dit is vriendelijk. Mijn maag kromp ineen tot een koude, harde knoop.
Die avond, tijdens een pizza, ligt ze een regelrechte bom valen. “We hebben allebei,” zei ze, terwijl ze Blake aankeek. ‘Ik weet niet wat ik met kinderen moet doen, Alyssa. Ik wil het beste doen. Ik wil niet weten wat je doet en wat je doet is fulltime als je relevante interesse hebt.’
Ik verstijfde, met een stukje pepperoni halverwege mijn mond. “Je baan opzeggen?”
Blake haalde zijn schouders op. « Ja, we hebben het druk. Met een baby op komst, kunnen we niet alles aan. »
« Bovendien, » voegde Cheryl eraan toe, « zitten we financieel in de problemen. Je zou $300 per maand aan huur kunnen bijdragen. Dat is redelijk. »
Mijn hart bonsde in mijn oren. Driehonderd dollar per maand? Ik kon amper rondkomen en gaf mijn weinige geld aan haar kinderen. « Ik doe al alles, » zei ik met trillende stem. « Ik kan mijn baan niet opzeggen. Van de lessen… »
Cheryls ogen vernauwden zich. « Jij woont hier en eet ons eten. Je bent ons iets verschuldigd. »
« Het is maar tijdelijk, » voegde Blake eraan toe, terwijl hij nonchalant met zijn hand wuifde, wat mijn bloed deed koken.
Tijdelijk. Ik was drie jaar lang hun steun en toeverlaat geweest. Ik schoof mijn bord weg. « Ik kan dit niet meer, » gromde ik, eindelijk de woorden eruit krijgend. Ik stormde mijn kamer binnen, haar geschokte, verharde gezicht brandde in mijn gedachten. Ik was niet haar dienstmeisje, en ik was het zat dat ze me zo behandelde.
Die avond ging ik op huizenjacht. Ik vond een klein studio-appartement voor $1.500 per maand. Mijn spaargeld van $3.000 was genoeg voor een borg en mijn eerste huurbetaling. Ik had alles berekend. Mijn baan in het koffiehuis was voldoende geweest als ik zuinig was geweest. Het was doodeng, maar voor het eerst in jaren had ik het gevoel dat dit een plan was – een plan voor mij.
Het moeilijkste zou zijn om de kinderen achter te laten. « Ga je verhuizen omdat we te belangrijk voor elkaar zijn? » vroeg Ellie later.
