Het wachten had maanden, misschien wel jaren kunnen duren, en Daniel had niet zoveel tijd. Vanmorgen nam zijn mij apart. Zijn woorden raken mij van streek. « Emily, we hebben twee opties voor mij. Ook weten we niet of we met een donor te maken… » Zo doe je dat. Echt niet.
Ik zat daar, ontmoette traen sterven over mijn wangenstroomden, en ik voelde me volkomen nutteloos. Ik was verpleegkundige; Ik had mijn leven gewijd aan het helpen van anderen om te genezen. In dit geval weet de man dat hij de beste persoon is zonder genen. Verdriet begon zijn ijzige vingers al om mijn hart te klemmen. Plotseling, ook de wereld nog niet wreed genoeg was, hoorde ik iets. In deze situatie kunt u tijd besparen.
Ik heb Daniel geselecteerd, dus hij heeft een aantal edelstenen in zijn hand. Ik had net mijn eindeexamen verpleegkunde afgerond en mijn vrienden sleurden mee naar een klein koffiehuisje in het centrum van Nashville. Ik herinnerde me dat hij binnenkwam, zijn spijkerbroek stoffig van het werk, met die stille schijnheid die je doet staren. Hij glimlachte verlegen toen elf blikken elkaar kruisten en vroeg de platats tegenover mij bezet was. We hopen er binnen de kortste keren een langere tijd over te hebben. Toen hij lachte, verscheen et rinpeltjes en zijn ogen, en ik wist het meteen.
Twee dagen later hoorden we een van mij van die geloften uit je afwisselend. Ik heb de pareloorbellen van mijn moeder en Daniel barstte en tranen uit toen hij me naar het altaar zag lopen. We hebben de laatste paar woorden een klein huis gezien, en in de tussentijd kunnen we dat gerust zeggen. In de daad is hij. Hijn bracht de weekenden door met het schurende van loeren, het ophangen van planken en maakte zelfs een schommelstoel voor mij als verjaardagsgift. De stoel staat nog steeds op elf veranda.
Het leven leek compleet, ook al was het niet perfect. Het enige wat ontbrak waren Kinderen. We hebben het voltooid. Artsen bevatten dat mijn lichaam niet meewerkt. Met elke negatieve test voelde ik me steeds meer gebroken. Maar Daniel heeft mij nooit de schuld gegeven. Gisteren hoorde ik wat er gebeurde toen ik het verbijsterd zag: ‘Emily, zei dat ze er niets over zei als ik het niet zei.’
