Hij sprak weinig, zijn gezicht was getekend door verdriet.

Ellie merkte echter op dat hij ondanks zijn ruwe uiterlijk veel zorg aan zijn kinderen besteedde.

Op een middag trof hij haar aan, terwijl ze moeite had met het dragen van brandhout.

Zonder een woord nam hij de last uit haar armen. « Je hoeft het niet allemaal alleen te doen, » kraste hij.

Het was de eerste keer dat hij vriendelijk tegen haar sprak, en Ellie voelde een sprankje hoop.

Het leven in de bergen was vermoeiend.

Ellie’s lichaam deed pijn van de huishoudelijke taken: water dragen, vloeren schrobben, koken op een open vuur.

Maar ze weigerde te klagen.

Ze keek toe hoe Caleb onvermoeibaar aan het werk was en de hongerige gezichtjes van de kinderen gaven haar een doel in het leven.

Op een dag werd Mia ziek en kreeg koorts.

Ellie bleef de hele nacht op en koelde haar voorhoofd met natte washandjes.

Caleb keek zwijgend toe en zijn blik werd zachter.

Toen Mia bijkwam, omhelsde ze Ellie voor het eerst en fluisterde: « Dankjewel. » Ellies hart zwol op van vreugde. Ben begon ook zijn hand uit te steken en vroeg of hij verhaaltjes mocht voorlezen. Voor het eerst voelde Ellie zich erbij horen, al was het maar een beetje.

Ze begon de bergen met andere ogen te zien. De torenhoge pijnbomen, de frisse lucht, de stilte.

Het was op zijn eigen manier prachtig.

Ze begon dagelijks te wandelen en verkende paden om haar geest leeg te maken.

De oefening was zwaar, maar ze kreeg er wel kracht door. Ze merkte dat haar kleding losser zat en dat haar stappen lichter waren.

De bergen, die haar ooit intimideerden, werden haar toevluchtsoord.

Beetje bij beetje begon Caleb zich ook open te stellen.

Tijdens het diner vertelde hij verhalen over zijn overleden vrouw Sarah, die tijdens de bevalling overleed.

Ellie luisterde, haar hart brak door zijn verlies, en ze deelde haar eigen pijn: de wreedheid van haar vader, haar strijd met haar gewicht.

Voor het eerst lachten ze samen. Ellie besefte dat Caleb niet de koude man was waar ze bang voor was, maar iemand die zijn eigen verdriet met zich meedroeg.