« De situatie. »
« Maar de uitspraak van de rechtbank… » « De uitspraak van de rechtbank kan me geen moer schelen! » snauwde Lada Michajlovna. « Vitaly Semjonovitsj heeft alles uitgelegd. Als je erin trekt, er gaat wonen en de rekeningen betaalt, schept dat een precedent. »
Dan bewijzen we voor de rechter dat ze het appartement heeft verlaten. En dat is alles, de zaak is beklonken. » Kirill wreef met zijn handen over zijn gezicht.
« Wat als ze eerder terugkomt? Zal ze de politie bellen? » « Dat zal ze niet doen, » antwoordde Lada Michajlovna vol vertrouwen. « De zaal zal vol gasten zitten; ze zal het feest niet willen bederven. En terwijl zij in het café zit, regel jij alles. »
« Snel en stil. » Kirill keek zijn moeder aan. Er verscheen een glimp van opwinding in haar ogen.
Ze was zo zeker van haar succes dat hij het niet over zijn hart kon verkrijgen om te protesteren. Hij had altijd naar zijn moeder geluisterd. Sinds zijn kindertijd.
Ze wist wat het beste was; zij had de beslissing voor hem genomen; zij had de leiding. En nu ook. « Oké, » fluisterde hij.
« Laten we het proberen. » « Slimme meid, » glimlachte Lada Mikhailovna tevreden. « Ik wist wel dat je me niet in de steek zou laten. »
Ze bleven nog een tijdje zitten en bespraken de details. Kirill moest van tevoren een slotenmaker vinden en regelen dat hij op elk gewenst moment kon komen. Lada Michajlovna beloofde de diensten te betalen.
Ze had geld gespaard voor de zekerheid. Een paar dagen later vond Kirill online een slotenmaker. Hij stemde ermee in om de sloten te vervangen, zonder vragen te stellen, voor drieduizend.
Kirill schreef zijn telefoonnummer op en waarschuwde hem dat hij op de avond van de negentiende zou langskomen. « Ik zal klaarstaan, » beloofde de meester.
« Geef me je adres maar alvast. » « Ik stuur het, » verzekerde Kirill hem. Hij hing op en voelde een onaangename klauw van angst in zijn maag prikken.
Er was iets mis met dit hele idee, iets riskants. Maar zijn moeder stond erop, en hij kon haar niet weigeren. Dat deed hij nooit.
De negentiende naderde. Dasha had een tafel gereserveerd bij Almond, een taart besteld bij een bakker in de buurt en een gastenlijst opgesteld. Haar vriendin Katya had de organisatie van het entertainment op zich genomen en beloofd een paar wedstrijden te bedenken om het wat interessanter te maken.
« Gewoon niets vulgairs, » waarschuwde Dasha. « Ik ben dertig, niet achttien. » « Ja, ik begrijp het, ik begrijp het, » wuifde Katya afwijzend met haar hand.
« Alles zal beleefd en smaakvol zijn. » Twee dagen voor het feest kreeg Dasha een bonus op haar werk. Een kleine, maar wel een fijne…
