Op dat moment leken onze levens echt voorspoedig. Niet alleen hadden we eindelijk onze dochter verwelkomd, ook onze financiën stonden er goed voor. Theo was net partner geworden bij het advocatenkantoor waar hij werkte. Om dat te vieren, gaf het kantoor een uitbundig feest op een elegante locatie in de stad.
De ruimte was rustiek, met zichtbare bakstenen en kerstverlichting, wat een intieme sfeer creëerde. Mira en ik arriveerden in onze mooiste kleding: zij in een zwierige roze jurk met haarspeldjes in de vorm van een draak, en ik in een eenvoudige blauwe jurk.
Ik twijfelde er niet aan dat mijn dochter zich goed zou gedragen, en ik nam haar zonder aarzelen mee. We brachten de avond door met het kijken naar complimenten die iedereen Theo gaf: toasts, handdrukken, bewonderende glimlachen. Ik keek met trots toe hoe hij Mira’s hand vasthield aan de desserttafel.
Ik praatte met de vrouw van een oudere vriendin over de peuterspeelzaal toen mijn dochter zachtjes aan mijn mouw trok en met een hoge stem een zin uitsprak waar mijn bloed van ging stollen:
“Mam, kijk! Het is de dame met de wormen!”
Een paar gasten draaiden zich nieuwsgierig om. Ik boog me meteen naar haar toe en fluisterde:
“Stil maar, schatje, praat een beetje zachter. Wat voor wormen?”
Op het feestje van mijn man wees onze vierjarige dochter naar een vrouw en zei: “Mam, het is de dame met de wormen.”
De vrouw met wie ik praatte, zag mijn afleiding, glimlachte en ging beleefd een stukje bij ons vandaan om ons wat ruimte te geven.
“Bij hem thuis,” legde Mira vol vertrouwen uit. “De rode. Ik zag ze op zijn bed liggen.”
