Toen de dokter naar de begrafenis vroeg, kon Etan nauwelijks spreken.
« Ze brandde, » fluisterde hij. « Ze zei altijd dat ze begraven wilde worden. »
Maar Helen hield vol dat crematie de voorkeur had – « waardiger », zei ze. Een gebroken en verdoofde Etan beaamde dat. Amara’s familie was niet eens op de hoogte; Helen hield vol dat het « voor ieders gemoedsrust » was.
De volgende dag stond Etan trillend voor het altaar in het crematorium. Terwijl de priester bad, bewoog de kist naar de vlammen.
Toen gebeurde er iets onmogelijks.
De buik die bewoog
De zijden stof die Amara’s lichaam bedekte, bewoog lichtjes. Haar buik bewoog – een keer, toen twee keer.
Eerst dacht Etan dat het een lichtillusie was. Maar toen zag hij het duidelijk: een vage, subtiele beweging vanbinnen.
« STOP! » riep hij. « Stop de crematie! »
Iedereen verstijfde. De priester deed ongelovig een stap achteruit. Etan rende naar de kist, tilde het deksel op en zag Amara’s borstkas lichtjes omhoogkomen.
Ze haalde adem.
Er brak paniek uit. Het personeel riep om hulp en een ambulance bracht hen naar het ziekenhuis. Een paar uur later arriveerde een jonge arts en zag Etan, bleek en geschokt.
« Meneer Carter, » zei hij zachtjes, « uw vrouw leeft nog, maar verkeert in kritieke toestand. We hebben sporen van een zeldzaam gif in haar bloed gevonden. Het vertraagt haar ademhaling en simuleert de dood. Als u de crematie niet had onderbroken, was ze voorgoed verloren geweest. »
Etans knieën knikten. « Gif? Hoe is dat in vredesnaam mogelijk? »
De dokter fronste. « Heeft ze onlangs kruiden- of huismiddeltjes gebruikt? »
En op dat moment herinnerde Etan zich de ‘speciale thee’.
De waarheid komt aan het licht
Die nacht zat Etan naast Amara’s ziekenhuisbed en hield haar koude hand vast. « Ik had je moeten beschermen, » fluisterde hij.
Toen de politie arriveerde, gaf Etan hen een theezakje dat Helen thuis had laten liggen. Tests bevestigden het vermoeden van de dokter: het bevatte gif.
Helen werd meegenomen voor verhoor. Aanvankelijk ontkende ze alles.
« Dit is belachelijk! Waarom zou ik haar pijn doen? Ze droeg mijn kleinzoon! »
Toen ze echter de laboratoriumresultaten zag, brak haar masker.
« Deze vrouw heeft het leven van mijn zoon verwoest! » schreeuwde ze. « Ze heeft hem van me afgepakt! »
Etan kon nauwelijks ademhalen terwijl hij luisterde. De vrouw die hem had opgevoed, probeerde alles wat hij liefhad te vernietigen.
Het nieuws verspreidde zich snel: “Rijke schoonmoeder uit Boston gearresteerd nadat zwangere vrouw bijna levend werd gecremeerd.”
Een wonder en een tweede kans
Een paar dagen later opende Amara eindelijk haar ogen. Etan, die naast haar stond, barstte in tranen uit.
Toen ze hoorde wat er gebeurd was, trilde haar stem.
« Je moeder probeerde mij en de baby pijn te doen? »
Hij knikte, de tranen stroomden over zijn gezicht. « Ja. Maar je bent nu veilig. Jij en onze zoon. »
Artsen bevestigden dat het hartje van de baby krachtig klopte. Tegen alle verwachtingen in overleefden moeder en kind.
Een paar maanden later beviel Amara van een gezonde jongen. Hij kreeg de naam Liam, wat ‘beschermer ‘ betekent .
