Maar ik was het zat om dit te horen. « Heb je gif meegenomen naar het feest? Mijn dochter is bijna gestorven door jouw… wat… ‘zelfgemaakte tonic’? »
Mama’s uitdrukking verhardde. « Laat je niet verdraaien. Ik wist niet dat ze het zou drinken. Ik heb het voor volwassenen gemaakt, niet voor kinderen. »
« Je had dit helemaal niet moeten doen, » zei ik, mijn stem brak. « Ze is zestien. »
Claire stond op en huilde nog harder. « Alsjeblieft, Aaron. Ik wist het niet. Ik wilde niet dat dit zou gebeuren. »
Lange tijd zei niemand iets. Het enige geluid was Claires snikken en het tikken van de klok.
Toen ik me eindelijk omdraaide om weg te gaan, pakte mama mijn arm vast. « Aaron, alsjeblieft, » smeekte ze. « De politie ondervraagt me. Als ze erachter komen dat het mijn tonic was… kan ik de gevangenis in. Claire ook. Ik smeek je, zoon. Geef je zus alsjeblieft een kans op leven. »
De rechercheurs kwamen twee dagen later. Ze stelden vragen – kalm, methodisch, beleefd. Ik vertelde ze alles wat ik wist, behalve één ding: dat de « tonic » van mijn moeder niet in de winkel gekocht was.
Emily werd die ochtend wakker, zwak maar alert. De opluchting was onbeschrijfelijk. Toen ik haar vertelde wat er gebeurd was, keek ze me zachtjes aan en fluisterde toen: « Het is niet jouw schuld, pap. » Maar dat was het wel. Ik vertrouwde ze. Rechercheur Harris, een lange vrouw met scherpe ogen, nam me apart. « We zullen de fles controleren, » zei ze. « Als hij besmet is, weten we het. Maar… soms zijn ongelukken gewoon ongelukken. Ongelukken. »
Ongelukken. Ik wist niet of ik moest lachen of huilen.
Die avond kwam mijn moeder naar het ziekenhuis. Ze zag er ouder en kleiner uit. Ze knielde bij Emily’s bed, haar handen trilden. « Het spijt me, » zei ze, haar stem brak. « Ik heb dit nooit gewild. »
Ik stond daar, kijkend naar de vrouw die me had opgevoed, die me had geleerd nooit zwakte te tonen, die nu snikkend aan het voeteneind van het bed van mijn dochter zat. Voor het eerst zag ik haar niet als mijn moeder, maar als een onvolmaakt mens, doodsbang om alles te verliezen.
Ik had voldoening moeten voelen. In plaats daarvan voelde ik leegte.
In de weken erna bevestigde het toxicologisch rapport het: sporen van methylalcohol. Het « tonicum » van mijn moeder was verontreinigd, waarschijnlijk tijdens de opslag. Claire werd vrijgesproken van alle aanklachten, maar ze kreeg nog steeds een taakstraf en verplichte therapie. Mijn moeder kreeg een boete en een voorwaardelijke straf.
