Gelach en gepraat van volwassenen vulden de woonkamer, vermengd met het klinken van glazen en het zachte gezoem van jazzmuziek dat uit de frequentie opsteeg. Olivia hield het bandje van haar jurk vast en keek de kamer rond. Haar man, Michael, vierde een verjaardag en het huis zat vol vrienden, oude bekenden en een paar vreemden die ze alleen van naam kende. Hun dochter, Emily, klampte zich aan haar vast, maar dreef al snel weg, betoverd door de ballonnen en de bakjes cupcakes.
Olivia had net haar wijnglas neergezet toen Emily aan haar mouw trok. Haar kleine gezicht kreeg een uitdrukking die alleen een vierjarige zou kunnen opbrengen.
arrow_forward_iosLees meer
Pauze
« Mam, » fluisterde Emily, wijzend naar de andere kant van de kamer, « dat is de dame met de wormen. »
Olivia knipperde verward met haar ogen. Ze volgde de stoelen naar een lange brunette in een marineblauwe jurk die naast Michael aan het kookeiland zat te lachen.
« De dame met wat? » Olivia lachte zachtjes, in afwachting van een ongewone, kinderlijke keuze.
« Wormen, » herhaalde Emily, terwijl ze haar stem verlaagde. Toen ging ze naar Olivia’s oor en voegde eraan toe: « Papa zei dat ik het je niet kon vertellen. »
Er voelde iets kouds langs Olivia’s ruggengraat.
Ze hurkte neer op Emily’s niveau, haar hart bonzend. « Schatje, wat bedoel je? Wat voor wormen? »
Emily perste haar lippen tot een plechtige lijn en haar kleine oogjes schoten nerveus naar Michael. « Ik heb het papa beloofd, » zei ze uiteindelijk, alsof die woorden alles verklaarden.
Olivia forceerde een glimlach en streek met haar hand door het haar van haar dochter. « Het is oké, schatje. Mama wil het gewoon begrijpen. »
Maar Emily schudde koppig haar hoofd, waardoor Olivia’s maag zich samentrok. Een geheim. Een belofte aan haar man. Een vreemde vrouw, door haar dochter op zo’n spookachtige, weloverwogen manier herkend.
De rest van de avond ging in een waas voorbij. Olivia’s glimlach vervaagde niet, maar haar ogen volgden de brunette – haar gebaren, haar vertrouwdheid met Michael, de manier waarop ze zijn arm aanraakte alsof ze iets intiems deelden.
Telkens wanneer Olivia probeerde de woorden van haar dochter af te doen als kinderachtige onzin, herinnerde ze zich Emily’s gefluister: « Papa zei dat ik het je niet kon vertellen. »
De zin bleef maar door haar hoofd spoken, scherp en verontrustend. En terwijl de gasten « Happy Birthday » zongen en Michael zich over de taart boog om de kaarsjes uit te blazen, voelde Olivia de ware viering – het zorgvuldig opgebouwde beeld van hun huwelijk – barsten.
Er ging iets schuil achter de onschuldige woorden van haar dochter. Iets wat Olivia plotseling verlangde te ontdekken.
De volgende ochtend kon Olivia het niet loslaten. Terwijl Michael aan de keukentafel zat en door zijn telefoon scrollde, keek ze hem boven het fornuis na terwijl hij pannenkoeken voor Emily bakte. Alles aan hem was gewoon, vertrouwd: het grijze T-shirt, de flauwe glimlach toen Emily om extra siroop vroeg. Toch klopte het gefluister van gisteren als een wond onder Olivia’s ribben.
Toen Michael naar zijn werk vertrok, hurkte Olivia naast haar dochter neer. « Emily, » zei ze zachtjes, « over wat je me gisteren vertelde – over die vrouw met de wormen. Kun je mama wat meer vertellen? »
Emily fronste en draaide met haar vork een stuk pannenkoek rond. « Dat moet ik niet doen. »
« Schatje, je komt niet in de problemen. Ik wil het gewoon begrijpen. »
Emily aarzelde en fluisterde toen: « Ze heeft wormen in haar buik. Papa zei dat ik niets mocht zeggen, want het is volwassen gedoe. »
Emily perste haar lippen tot een plechtige lijn en haar kleine oogjes schoten nerveus naar Michael. « Ik heb het papa beloofd, » zei ze uiteindelijk, alsof de woorden alles verklaarden.
Olivia forceerde een glimlach en streek met haar hand door het haar van haar dochter. « Het is oké, lieverd. Mama wil het gewoon begrijpen. »
Maar Emily schudde koppig haar hoofd, waardoor Olivia’s maag zich samentrok. Een geheim. Een belofte aan haar man. Een vreemde vrouw die haar dochter op zo’n spookachtige, bedachtzame manier had herkend.
De rest van de avond ging in een waas voorbij. Olivia’s glimlach bleef maar glunderen, maar haar ogen volgden de brunette – haar gebaren, haar vertrouwdheid met Michael, de manier waarop ze zijn arm aanraakte alsof ze iets intiems deelden.
Telkens wanneer Olivia probeerde de woorden van haar dochter af te doen als kinderachtige onzin, herinnerde ze zich Emily’s gefluister: Papa zei dat ik het je niet kon vertellen.
De zin bleef maar door haar hoofd spoken, scherp en verontrustend. En terwijl de gasten « Happy Birthday » zongen en Michael zich over de taart boog om de kaarsjes uit te blazen, voelde Olivia de ware viering – het zorgvuldig opgebouwde beeld van hun huwelijk – beginnen te barsten.
Er ging iets schuil achter de onschuldige woorden van haar dochter. Iets wat Olivia plotseling verlangde te ontdekken.
De volgende ochtend kon Olivia het niet loslaten. Terwijl Michael aan de keukentafel zat en door zijn telefoon scrollde, keek ze hem boven het fornuis na terwijl hij pannenkoeken voor Emily bakte. Alles aan hem was gewoon, vertrouwd: het grijze T-shirt, de flauwe glimlach toen Emily om extra siroop vroeg. Toch klopte het gefluister van gisteren als een wond onder Olivia’s ribben.
Toen Michael naar zijn werk vertrok, hurkte Olivia naast haar dochter. « Emily, » zei ze zachtjes, « over wat je me gisteren vertelde – over die vrouw met de wormen. Mag ik… »
