Kun je mama nog wat meer vertellen? »
Emily fronste haar wenkbrauwen en draaide met haar vork een stukje pannenkoek rond. « Dat moet ik niet doen. »
« Schatje, je komt niet in de problemen. Ik wil het gewoon begrijpen. »
Emily aarzelde en fluisterde toen: « Ze heeft wormen in haar buik. Papa zei dat ik er niets over mocht zeggen, want het is iets voor volwassenen. »
Olivia’s hart zonk in haar schoenen. Wormen in haar maag. De woorden waren kinderachtig, maar de suggestie… Olivia wist dat kinderen zulke zinnen niet zomaar verzonnen.
Haar gedachten raasden. Wormen. Had Emily iets medisch opgevangen? Of was dit haar manier om iets duisterders te beschrijven? Een affaire? Geheimen verborgen in de taal van een vierjarige?
Later die middag groef Olivia dieper. Ze doorzocht Michaels jaszakken, bureauladen, zelfs zijn auto toen hij haar vroeg de post op te halen die hij in het dashboardkastje had laten liggen. Ze vond het op de achterbank, verstopt tussen de kussens: een klein ritsvakje, zo eentje waar medicijnflesjes in bewaard worden. Binnenin zag ze twee pillendoosjes met de naam van een vrouw erop: Clara Donovan.
De brunette van het feestje.
Haar handen trilden. Op het etiket stond « antiparasitaire medicatie ».
« Wormen. »
Het woord klonk met een verwoestende helderheid. Emily had niets verzonnen. Ze herhaalde wat ze had opgevangen: Clara die met Michael over haar aandoening praatte, over de noodzaak van medicatie. Maar waarom had Michael Emily laten beloven het geheim te houden?
