Ik ontmoette Ethan via een datingapp. Vanaf zijn eerste berichtje leek hij alles waar ik op had gewacht: beleefd, welbespraakt, grappig en precies de juiste dosis charme.
We appten urenlang elke avond en deelden grappen, dromen en verhalen over ons leven. Soms betrapte ik mezelf erop dat ik glimlachend naar mijn telefoon keek en zijn woorden steeds opnieuw las.
Voor het eerst in lange tijd voelde ik me gezien. Het voelde alsof er eindelijk iemand was die me echt leuk vond om wie ik was.
Toen Ethan me mee uit eten vroeg, aarzelde ik geen moment. Mijn hart bonsde van opwinding. Ik koos mijn favoriete jurk uit, krulde mijn haar en deed mijn make-up zorgvuldig. Ik wilde dat alles perfect was.
De wrede begroeting
Het restaurant was warm en zacht verlicht. Ik liep naar binnen met een nerveuze glimlach en keek de ruimte rond tot ik hem zag. Maar op het moment dat onze blikken elkaar ontmoetten, zakte er iets in me.
Hij glimlachte niet. In plaats daarvan bekeek hij me van top tot teen – langzaam, alsof hij iets inspecteerde wat hij niet besteld had. Zijn uitdrukking was koud, afstandelijk… bijna walgend.
Ik haalde diep adem en liep naar de tafel, terwijl ik probeerde kalm te blijven. Maar voordat ik kon gaan zitten, sprak hij.
» Is dat wat je hebt besloten te dragen? » zei hij, terwijl hij zijn lip optrok. » Dacht je echt dat die jurk je goed stond? »
Mijn handen trilden lichtjes. « Het is mijn favoriet, » zei ik zachtjes.
Hij lachte luid – scherp en spottend. De hoofden draaiden onze kant op.
