Toen ik terugkwam van mijn uitzending, dacht ik dat de zwaarste gevechten voorbij waren. Maar niets bereidde me voor op wat ik thuis aantrof.
De tuin was overwoekerd, de ramen potdicht. Ik klopte aan, riep – geen antwoord. Toen, zwakjes, een stem: « Papa? »
Ik volgde het geluid naar de schuur. Binnen, op een dunne deken, zat mijn zesjarige dochter Lily te trillen, haar huid bedekt met rode striemen. Haar stem brak toen ze zei: « De vriend van mama zei dat stoute kinderen hier buiten slapen. »
Ik zei geen woord. Ik nam haar gewoon in mijn armen en reed rechtstreeks naar de kliniek op de basis. Het gezicht van de arts vertrok toen hij haar onderzocht.
« Ze is uitgedroogd, » zei hij zachtjes. « Deze littekens – ze heeft veel meegemaakt. »
Die nacht, terwijl Lily in het ziekenhuisbed sliep, bleef ik bij haar en vroeg me af hoe lang ze al in angst leefde – en hoe ik er niet was geweest om haar te stoppen. Haar moeder, Rachel, belde één keer. Boos. Beschuldigend. Ik beëindigde het gesprek zonder iets te zeggen.
Toen Lily wakker werd, fluisterde ze: « Blijf je deze keer? »
Ik kneep in haar hand. « Voorgoed. »
De oorlog overzee was voorbij, maar er was een andere begonnen, een oorlog die werd uitgevochten in rechtszalen en stille kamers in plaats van in de woestijn.
