Ik nam Lily mee naar Fort Sterling, in een klein appartement vol zonlicht en stilte. In het begin sprak ze nauwelijks, deinsde terug voor plotselinge geluiden en verstopte zich als er iemand klopte. Ik leerde zachtjes te bewegen – de deur open te houden, zachtjes te praten, haar in haar eigen tempo te laten genezen.
Elke ochtend bakte ik hartvormige pannenkoekjes, zelfs als ze er maar aan knabbelde. Ik schreef in een notitieboekje de kleine dingen op die haar aan het lachen maakten: de kat van de buren, de manier waarop ze neuriede als ze tekende, het bubbelbad waar ze zo van hield.
Maar buiten ons kleine wereldje werden de dingen ingewikkeld. Rachel beweerde dat ik alles had overdreven om « sympathie te winnen ». Ze huilde in de rechtbank en zei dat ze alleen maar « een lastig kind had gedisciplineerd » terwijl ik « de held uithing ».
Mijn advocaat, Janet, zei dat ik kalm moest blijven. « Bij de familierechtbank gaat het niet om woede, » zei ze. « Het gaat erom wie het kind rust kan geven. »
Daarom concentreerde ik mij op vrede.
Lily en ik begonnen met therapie bij Dr. Hale, die haar aanmoedigde om te tekenen. Wekenlang waren haar tekeningen grijs – gesloten deuren, eenzame figuren. Toen tekende ze op een dag een zon. Slechts een kleine gele cirkel, maar het voelde als hoop.
Tijdens de laatste zitting droeg ik mijn uniform. De rechter las de uitspraak langzaam voor:
“Kapitein Ryan Cooper, de rechtbank kent u het volledige hoederecht over uw dochter, Lily Cooper, toe.”
Eerst drong het niet tot me door. Toen kneep Lily in mijn hand en kwamen de tranen – opluchting, verdriet, alles tegelijk.
