Elena merkte het al toen ze voor het eerst te laat was om opgehaald te worden. Liam, stil en teruggetrokken, wees naar de overkant van de straat en zei: « Mam, die man praat met de vogels alsof ze zijn familie zijn. »
Elena had het genegeerd – totdat ze het zelf zag. De dakloze man, misschien in de veertig, met warme ogen onder een laag aarde en een baard, strooide broodkruimels op de stenen richel en sprak zachtjes tegen elke duif alsof het een vriend was. Liam stond naast hen en observeerde hen met een vriendelijke blik en een kalmte die ze al maanden niet had gezien.
Vanaf dat moment kwam Elena elke dag vijf minuten te vroeg, alleen om de uitwisseling te observeren.
Op een avond, na een drukke bestuursvergadering, liep Elena alleen langs de school. Daar stond ze, zelfs in de regen, neuriënd naar de vogels, doorweekt, maar nog steeds glimlachend.
Ze aarzelde en stak de straat over.
« Pardon, » zei ze zachtjes. Hij keek op, zijn blik scherp ondanks het vuil. « Ik ben Elena. Deze kleine jongen – Liam – hij… hij vindt je echt leuk. »
Hij glimlachte. « Ik weet het. Hij praat ook met vogels. Ze begrijpen dingen die mensen niet begrijpen. »
Ze giechelde onwillekeurig. « Mag ik uw naam weten? »
“Jona,” zei hij eenvoudig.
