De ochtend die alles veranderde
Die ochtend voelde als elke andere.
Emma Parker, 29, accountant in Austin, Texas, haastte zich door haar knusse keuken om ontbijt voor haar man klaar te maken voordat ze naar zijn werk ging.
Ze was altijd als eerste wakker – koken, strijken, opruimen, ervoor zorgen dat elke hoek van het huis er piekfijn uitzag. Dan, met een snelle blik op de klok, pakte ze haar tas en rende de deur uit.
Haar man, Jason, had een klein bedrijfje in het centrum. Maar de laatste tijd was er iets aan hem veranderd. Hij was afstandelijk, afgeleid, sloeg vaak het ontbijt over en mompelde iets over ‘vroege vergaderingen’.
Emma merkte het natuurlijk. Haar borstkas trok samen elke keer dat hij zich omdraaide. Toch, zei ze tegen zichzelf: hij is gewoon moe. De zaken gaan moeizaam. Het zal wel beter gaan.
De vergeten vlam
Het verkeer was die ochtend druk.
Emma zat voor het rode licht op Congress Avenue, met haar vingers op het stuur tikkend, in gedachten verzonken – toen een plotselinge herinnering haar als een bliksemschicht trof.
De kachel!
Haar adem stokte. Ze herinnerde zich hoe ze eieren had gebakken, een telefoontje van een klant had beantwoord, had opgehangen, haar tas had gepakt – maar had ze het apparaat daadwerkelijk uitgezet?
Haar hart bonsde in haar keel. Zonder er verder over na te denken maakte ze een scherpe U-bocht, de claxons achter haar negerend.
« Als er iets gebeurt… als het huis in brand vliegt… wat moeten de buren dan doen? » fluisterde ze, terwijl ze het stuur steviger vastgreep terwijl ze naar huis scheurde.
Het licht achter de deur
Toen ze bij haar huis aankwam, trilden haar handen toen ze de poort opendeed.
Er voelde iets vreemds.
De voordeur was dicht, maar een zwak schijnsel scheen door de kier onder de slaapkamerdeur – zacht en onvast, als kaarslicht.
Jason had allang weg moeten zijn.
Emma stapte stilletjes naar binnen. De lucht rook zwaar – een zoete geur die niet van haar was. Haar hart begon te bonzen. Toen klonk het geluid – een vaag, vertrouwd gefluister van achter de deur.
Haar vingers trilden toen ze de deurknop omdraaide. Ze duwde er lichtjes tegenaan…
En verstijfde.
Door de smalle opening zag ze Jason half aangekleed op bed liggen, zijn armen om een andere vrouw geslagen. Kleren lagen verspreid over de vloer.
Toen klonk zijn stem zacht en onverschillig:
« Ze is zo naïef. Ze denkt nog steeds dat ik in een vergadering zit. »
De stille keuze
