Heeft u een specifieke klacht? vroeg hij, met een vastberaden maar niet agressieve toon. « Of is er iets belangrijks dat u over de patiënt wilt zeggen? »
Over de patiënt? Zoë’s wenkbrauwen schoten omhoog. « O ja. Uw stervende hedgefondsmanager, meneer Thorne. Jullie denken waarschijnlijk nog steeds dat ik geen idee heb wat er met hem aan de hand is, hè? Jullie denken dat hij aan één ding doodgaat, terwijl ik, een ongeschoolde niemand, durf te beweren dat het iets anders is. » Ze keek de kamer rond en haar ogen schoten van de ene arts naar de andere. Daar waren de dienstdoende artsen, twee chirurgen, een cardioloog – een streng kijkende oudere vrouw – en diverse andere specialisten, allemaal door de hoofdarts zelf bijeengeroepen voor dit spoedconsult.
Dus, ik zal het u vertellen, » vervolgde Zoë met trillende maar vastberaden stem. « Ik heb mezelf hier uitgenodigd om u te vertellen dat ik genoeg heb van de manier waarop u op me neerkijkt, de manier waarop u elk woord van me bespot. Je denkt dat ik alleen maar po’s leegmaak en vloeren dweil. Maar ik ben niet zo dom als je denkt. Ik zie patiënten. Ik merk symptomen op. En vandaag zijn jullie, hooggeachte medische genieën, bijeengekomen om uit te zoeken wat er mis is met jullie stervende VIP. Maar ik heb het je een week geleden al verteld. Ik zei: ‘Kijk, hij heeft een vreemde geelzucht, een vergeling van de huid, niet alleen in zijn gezicht maar ook op zijn onderarmen, en er zijn kleine blauwe plekken… het lijkt op ernstige leverschade.’ En je wuifde me gewoon weg. Je zei: ‘Zoe, ga je gang.’
Op dat moment kon een van de chirurgen – een jonge, ongelooflijk zelfverzekerde man genaamd Dr. Silver – zich niet langer inhouden.
Luister, zei hij met een stemverheffing, gewend aan het afdwingen van stilte en bewondering. ‘Waarom storm je hier binnen met al dit drama? We zitten in een serieuze vergadering, nemen cruciale beslissingen, en jij komt binnen en gooit beschuldigingen. »
Zoe kneep haar ogen tot spleetjes.
Ik weet dat meneer Thorne een acute vorm van auto-immuunhepatitis heeft, gecompliceerd door een zeldzame, gemengde pathologie. Je denkt dat hij stervende is aan vergevorderde cirrose, wat hij zeker heeft, maar het is niet de enige ziekte. Je neemt aan dat het een complicatie van alcoholisme is omdat hij een Wall Street-man is. Maar je hebt het mis. Het is een auto-immuunziekte en vereist behandeling met compleet andere medicijnen, niet alleen de ondersteunende zorg die je hebt voorgeschreven. »
Er viel een oorverdovende stilte in de woonkamer. Het was zo intens dat het verre gezoem van het ziekenhuis – het zachte gepiep van monitoren, het zachte gekraak van een brancard die door de gang rolde – plotseling scherp en duidelijk werd. Ergens in de gang was het zachte gedruppel van een kraan te horen.
De cardioloog, die stil had gezeten en de situatie had geobserveerd, sprak voorzichtig.
Zoe, je bespreekt deze symptomen zo gedetailleerd dat het… me niet doet twijfelen, maar het verbaast me wel. Waar heb je deze informatie vandaan?
Zoe haalde diep adem, de storm in haar begon te luwen. Het was duidelijk moeilijk voor haar, alsof ze eindelijk iets deed waar ze al jaren tegenop zag. De woorden kwamen niet gemakkelijk, maar ze zette door.
Ik had drie jaar pre-medische studies aan de New York University afgerond voordat mijn leven ontspoorde. Mijn moeder werd ziek, mijn vader stierf… Het leven gaat door. Ik moest elke baan vinden die ik kon krijgen, en uiteindelijk kwam ik hier terecht als technicus. Maar dat betekent niet dat ik gestopt ben met lezen. Ik lees medische tijdschriften, studieboeken, alles wat ik maar te pakken kan krijgen. Ik probeer geen enkel detail te missen. Ja, ik heb geen diploma, ik ben geen arts, maar ik begrijp toch een paar dingen. Ik zie een persoon, en ik zie symptomen die jou op de een of andere manier niet lijken te storen, druk bezig met je dossiers en rondes.
Dr. Silver snoof.
